Muszę przyznać, że czytam dość dużo biografii. Lubię. Bardzo byłem ciekaw, czym zaskoczy mnie autorka tej publikacji. Kiedy już przyszedł długo wyczekiwany moment, kiedy mogłem spokojnie usiąść do lektury... zaskoczenie i zawód. Nie potrafiłem przebrnąć przez niesamowicie trudne do strawienia, narracyjnie ciężkie fragmenty. Nie zraziłem się, postanowiłem dać książce drugą szansę. Gdy z wielkim trudem dotarłem do pięćdziesiątej strony, miałem wielką ochotę rzucić ją w kąt i już nigdy do niej nie wracać. Głównym powodem mojej reakcji nie były zawarte w niej informacje, bo wiele z nich stanowiło dla mnie nowość, ale sposób prowadzenia narracji. Autorka pisze językiem niemieckiego żandarma w rytmie wojennego marsza podczas musztry. Dlatego też nie jesteśmy ciekawi kolejnych – choćby najciekawszych – faktów z życia bohaterki, ale tego, kiedy te lekturowe męki się skończą. Uczciwie muszę przyznać, że ktoś ze znajomych przekonał mnie, bym wytrwał. I nie żałuję. Trzeba powiedzieć wprost – to nie jest dobra książka, ale bardzo ważna. Trzeba ją poznać, a za jej pośrednictwem Iłłę, niezwykle silną osobowość. Poznajemy jej burzliwe losy, relacje z bliskimi oraz związki z Piłsudskim. Czasem jest śmiesznie, a czasem strasznie. Niewątpliwie była to niezwykła postać i twórczyni niebanalnej literatury. Bardzo żałuję, że książka zamiast zachęcić do czytania Iłłakowiczówny, może przynieść efekt dokładnie odwrotny.

Joanna Kuciel-Frydryszak napisała także biografię Słonimskiego. Sięgnę po nią, by sprawdzić, czy granitowa narracja "Iłły" była wypadkiem przy pracy, spadkiem twórczych mocy, czy też taka dykcja jest typowa dla tej autorki. Wierzę, że jednak to pierwsze.