„Dzień zapowiadał się spokojnie. Papierzyska. Urzędowe dokumenty do podpisu. Rutyna”[1] – niestety, komisarz Maigret udając się do pracy zostaje w autobusie okradziony przez kieszonkowca i, co gorsza, nie jest w stanie go ścigać, gdyż tego ranka założył nowe buty, które go uwierają. Następnego dnia sprawca zwraca portfel i odznakę, ale prosi komisarza o spotkanie i prowadzi do kawalerki, w której leży zastrzelona kobieta. Kieszonkowiec, ambitny, ale niespełniony dziennikarz François Ricain, budzi sprzeczne odczucia w Maigrecie, który wchodzi w trakcie śledztwa w środowisko równie niespełnionych artystów.

„Maigret i złodziej” to jedna z ostatnich powieści Simenona, komisarz musi tu już mieć swoje lata i pierwsze, co rzuca się w oczy, to swoiste „ojcowanie” zarówno pracującym z nim inspektorom, jak i młodemu kieszonkowcowi. Większość akcji rozgrywa się w restauracji, do której przychodził Ricain wraz z żoną i znajomymi, więc otrzymujemy wiele scen konsumpcji wyszukanych, jak to we Francji, potraw; moim faworytem jest „udziec barani, z barana tuczonego na nadmorskich łąkach”[2]. Są też, jak zwykle, ciekawe dialogi, jak na przykład ten, gdy Ricain pyta komisarza: „Nie ufa mi pan?”, a Maigret odpowiada: „Nie na tym polega mój zawód. Ja tylko czekam”[3]; są intrygujące socjologiczne spostrzeżenia i przyjemne opisy Paryża budzącego się na początku marca z zimowego snu. Nie ma więc niczego zaskakującego, ale znając choć trochę twórczość Georges'a Simenona, nie należy oczekiwać niespodzianek – i dobrze, miło jest dostać to, na co się liczy. Przyjemnie się tę książkę czyta, na jeden zimowy wieczór jest w sam raz.


---
[1] Georges Simenon, „Maigret i złodziej”, przeł. Małgorzata Szymańska, wyd. Prószyński i S-ka, 1995, str. 12.
[2] Tamże, str. 72.
[3] Tamże, str. 56.