Opowieści z meekhańskiego pogranicza: Wschód - Zachód (Wegner Robert M. (pseud.))

Po przeczytaniu pierwszego tomu "Opowieści..." bardzo szybko kupiłam następny. Czułam wielki niedosyt oraz ciekawość. Nie zawiodłam się - znów dwa różne światy - Wschód i Zachód.

Wschód to stepy, wozackie karawany, niezależne czaardany. Bardzo przypadła mi do gustu główna bohaterka - Kailean - członkini Czaardanu Laskolnyka. Do tego nieaspektowane źródła magii, duchy.
Zachód to morza, gildie złodziei, skrytobójcy. I tutaj trochę mi zajęło, żeby polubić się z głównym bohaterem - złodziejem Altsinem. To co dodatkowo utrudniało mi na początku czytanie tej części - to wprowadzenie bogów, wiary. Wprawdzie w poprzednich częściach też istnieli, to dopiero w Zachodzie zostało to uwypuklone i trzeba było się w to trochę wgryźć.

Ogólnie oceniam na 5,5/6.


Niebo ze stali: Opowieści z meekhańskiego pogranicza (Wegner Robert M. (pseud.))

Trzeci tom cyklu, a zarazem pierwszy, w którym światy zaczynają się przeplatać. Powiązany zostaje Wschód z Północą. Wozacy z Górską Strażą. Główny wątek to powrót do ojczyzny oraz walka o odzyskanie ziem. Szczególnie ciekawie było to czytać w aurze naszego polskiego Święta Niepodległości. Tym bardziej, że zostało przedstawione dosyć dokładnie myślenie Wozaków na temat równiny, z której się wywodzili. Motywy, dlaczego chcieli ją odzyskać Kilka wątków znów rozpoczętych, niedokończonych. Zaskakujące zakończenie. Czytało się bardzo szybko - książka całkowicie w moim guście. Szczegóły tak dokładnie opisane, że miałam wrażenie, że wędruję razem z nimi.

Ogólna ocena: 6/6


Pamięć wszystkich słów: Opowieści z meekhańskiego pogranicza (Wegner Robert M. (pseud.))

Czwarty tom cyklu. I tak jak można było się spodziewać połączenie dwóch pozostałych światów, czyli Południa i Zachodu. Chociaż nie. Połączenie to za dużo powiedziane - tutaj w przeciwieństwie do poprzedniej książki, te wątki się nie przeplatały. A przynajmniej nie w takim wymiarze. "Elementem" wspólnym jest Yatech - który staje się głównym bohaterem Interludiów. A w głównych wątkach pozostaje Deana (siostra Yatecha) oraz Altsin - znany z poprzedniej części. Dużo uwagi jest poświęcone tutaj bogom, historii bogów sprzed tysiąca lat, ich aktualnymi działaniami. Powoduje to, że czytając ma się wrażenie, że bohaterowie są tylko pionkami w grze bogów. Ale co gdy pionek zmienia się w figurę?

Ogólna ocena: 5/6


Misja na czterech łapach: Powieść dla ludzi (Cameron W. Bruce)

Książkę "Był sobie pies" wygrałam w konkursie. Sama pewnie po nią bym nie sięgnęła, etap czytania książek o psach skończyłam bodajże na "Lassie, wróć" i "O psie, który jeździł koleją". Szczerze mówiąc - pierwsze 100 stron przemęczyłam i książkę odłożyłam na półkę. Ale pod koniec listopada sięgnęłam za nią ponownie - trochę zgodnie z zasadą "z braku laku dobry kit". I o dziwo - do końca czytało się już całkiem przyjemnie (dokładniej od wcielenia jako Bailey). Początek był dla mnie zbyt wymuszony, pokazywał jakie to dramatyczne życie mają psy, jak to mają źle itp. Ja wiem, że są takie przypadki, ale to nie jest jednak norma. Później faktycznie zobaczyłam już sens książki. Niemniej jednak jest trochę infantylna - i moim zdaniem, ten pies za bardzo przypomina w swoich uczuciach człowieka. A jednak pies to pies.

Słyszałam opinię, że książka została napisana dla tych, którzy przeżyli stratę swojego pupila, żeby łatwiej można im się było z tym pogodzić. I tu jestem w stanie w to uwierzyć - tym bardziej, że niektórzy bardzo (a czasami za bardzo) przywiązują się do psa. Myślę, że to też dobra książka dla wszystkich nastolatek zafascynowanych psami i lubiącymi nieco łzawe historie :)

Ogólna ocena: 4/6