O tych dwóch książkach nie można powiedzieć, że są o tym samym. A jednak, są o życiu i z życia wzięte. Jedna to Heleny Karpińskiej "Życie Lali przez nią samą opowiedziane". Druga to "Czarna" Wojciecha Kuczoka.
Obie książki zacnych pisarzy, takich, którzy mnie nigdy nie zawiedli, takich, których czytam z ufnością, iż nie będzie to lektura daremna lub niepotrzebna.

"Życie Lali" to opowiadania babci znakomitego pisarza Jacka Dehnela, który dokonał wyboru i redakcji tychże. Tak więc dostajemy wspaniałe bujne obrazy przeszłości bliższej i dalszej, obrazy przeżyte naprawdę przez autorkę, a więc prawdziwe, i choć pewnie jest tam też nieco kreacji autorskiej, to prawda o życiu w minionym już wieku dwudziestym jest wciągająca i bardzo atrakcyjna. Jest to proza, w której sporo poezji życia, dzisiaj bardzo rzadko spotykanej. Pierwsze opowiadanie "Ostatnie garden party" zaczyna się zdaniem: "Z dawnej świetności nie zostało już prawie nic." Zanurzmy się w świat Heleny Karpińskiej, babci Jacka Dehnela. Jest prawdziwy, jest wzruszający, jest inny.

Powieść Wojciecha Kuczoka "Czarna" to fikcja literacka oparta na faktach. Tragiczne zdarzenie, które miało miejsce w rzeczywistości, jest przez autora potraktowane, jako punkt wyjścia do pokazania zawiłości relacji międzyludzkich. Dość banalne zło przeradza się w koszmar, bo jesteśmy egoistyczni, okrutni, bezwzględni, a jednocześnie ulegamy silnym namiętnościom bez reszty. Kuczok świetnie i bez przynudzania potrafi pokazać psychologiczno-socjologiczne podłoże zdarzeń. Nie ma optymistycznej pointy, jak w życiu.





Życie Lali przez nią samą opowiedziane (Karpińska Helena)

Czarna (Kuczok Wojciech)