Trójkowicze to szczególny podgatunek radiosłuchaczy, którego przedstawiciela po tym można poznać, że każdy posiadany radioodbiornik ma wyjściowo nastawiony na 100,8 Mhz (albo regionalny odpowiednik tej częstotliwości), że potrafi zaniechać wszelkich innych noworocznych aktywności na rzecz delektowania się Topem Wszech Czasów albo zaryzykować spóźnienie się do pracy, byle wysłuchać do końca gawędy doktora Kruszewicza, że w rozmowach równie często cytuje Kolegę Kierownika, pana Sułka lub dziadka Jacka, jak rozmaitych mężów stanu czy filozofów, wreszcie, że w księgarni ręka mu się sama wyciąga po każdą pozycję, na której okładce widnieje słowo „Trójka” albo nazwisko jakiejś Trójkowej osobistości. Jakże więc mógłby pominąć tak obiecujący tytuł, jak „Państwu pierwszym opowiem o Trójce”? Zwłaszcza że propozycję podzielenia się swoimi opowieściami składa nie byle kto, bo dziennikarka, która w Programie III Polskiego Radia przepracowała prawie trzydzieści lat, w tym blisko siedem na stanowisku dyrektora.

Zebrane w tomie historie, których bohaterami są i ludzie, i wydarzenia, dotyczą głównie tego ostatniego okresu, choć od czasu do czasu pojawiają się reminiscencje z lat wcześniejszych. Wspominanie Trójkowego życia z perspektywy dyrektorskiego gabinetu niejako z natury musi zawierać pewną ilość szczegółów organizacyjnych: opisywania, kto za co odpowiadał, kto co z kim ustalił, a kto wykonał, dlatego niektóre partie opowieści mogą się wydawać nieco suche i monotonne. Monotonię tę jednak w znacznym stopniu równoważą liczne kolorowe zdjęcia i teksty wierszy/piosenek związanych z poszczególnymi wydarzeniami. Nie jest to może pozycja, z której początkujący słuchacz mógłby czerpać usystematyzowaną wiedzę na temat swojej ulubionej stacji radiowej, za to każdy stary Trójkowicz znajdzie tu coś, co wywoła u niego nostalgiczne westchnienie lub serdeczny uśmiech.