Zachęcona entuzjastycznymi recenzjami zanurzyłam się w miłym mojemu sercu groteskowo-ironicznym klimacie fabuły łączącej elementy fantastyki i powieści obyczajowej. Liczyłam na eksplozje śmiechu, rechotu i chichotania z opluwaniem, a dostałam tylko półuśmieszki okraszone uniesieniem brwi w geście podziwu dla fantazji autora. To trochę jakby spodziewać się inteligentnej komedii, a otrzymać slapstick ze śmiechem z puszki.

Mimo to dziennik zderzenia czystej kosmicznej inteligencji z jakże ułomną ludzką naturą czyta się miło, łatwo i przyjemnie. Dobra rozrywkowa literatura. W sam raz na letnie leniwe popołudnie lub niezbyt daleką podróż pociągiem.

To moje pierwsze spotkanie z Mendozą, ale myślę, że mimo wszystko nie ostatnie.