Wydany pośmiertnie zbiór najlepszych tekstów legendarnej amerykańskiej autorki opowiadań, który stał się sensacją literacką.


Lucia Berlin urodziła się w 1936 roku na Alasce, zmarła w Kalifornii w roku 2004. Pisała pięknie, ale sporadycznie, przez całe lata sześćdziesiąte, siedemdziesiąte i osiemdziesiąte. Jej opowiadania inspirowało wczesne dzieciństwo spędzone w górniczych osadach na Zachodzie, eleganckie lata nastoletnie w chilijskim Santiago, trzy nieudane małżeństwa, trwający większość życia alkoholizm, czas spędzony w Berkeley, Nowym Meksyku i Mexico City, a także rozmaite prace, które wykonywała, by móc pisać i utrzymać czterech synów. Trzeźwa i regularnie pisząca w latach dziewięćdziesiątych, przyjęła stanowisko wykładowczyni na Uniwersytecie Kolorado w Boulder w 1994 i wkrótce została tam profesorką. W 2001 roku z powodu pogarszającego się stanu zdrowia przeniosła się do południowej Kalifornii, by być bliżej synów. Zmarła w Marina del Rey.

„Instrukcja dla pań sprzątających” to zbiór jej najlepszych opowiadań, wydany w 2015 roku i przyjęty z zachwytem przez recenzentów i rzesze czytelników, którzy przedtem z twórczością Berlin nie mieli okazji się zetknąć. Z charakterem Raymonda Carvera, humorem Grace Paley i mieszaniną własnej inteligencji i melancholii Berlin tworzyła cuda z dnia codziennego, pokazując chwile objawień w pralniach samoobsługowych i ośrodkach resocjalizacji amerykańskiego południowego Zachodu, w rezydencjach wyższej klasy w Bay Area, wśród telefonistek i zmagających się z życiem matek, autostopowiczów i złych chrześcijan. Jest to zbiór mistrzyni krótkiej formy, który wprawi czytelników w zdumienie, jak mogli jej dotąd nie znać.


„Opowiadanie te rozgrywają się w miejscach, które Berlin zna najlepiej: w Chile, w Meksyku, na południowym Zachodzie i w Kalifornii, mają swobodny, bezpośredni, natychmiast przyswajalny styl, który wyróżnia tę twórczość. Opowiadane są niewymuszonym konwersacyjnym tonem i od początku do końca ze zgrabną i często liryczną oszczędnością. Opowiadania Berlin zatrzymują i opisują chwile codziennych objawień i rzucają piękne, leniwe i trwałe światło. Jest jedną z naszych najlepszych pisarek”.

Molly Giles, „San Francisco Chronicle”

[W.A.B., 2017]