No i wreszcie koniec zmagań z kolejnym dziełem Folletta: Krawędź wieczności (Follett Ken). Trzeci tom przeleciał jak wicher, zwłaszcza że wiele z poruszanych tam wątków mogłem przeżywać osobiście, chociaż nie aż w tak literackiej formie. Miło się poczuć trybikiem historii.
Cały cykl jest nadzwyczaj długi i autor chyba zdaje sobie z gtego sprawę, co pewien czas przypominając wątki, o których czytelnik mógł już zapomnieć. To wada tej powieści, ponieważ wybija z rytmu czytania lub słuchania (ja słuchałem).
Od walijskiej nędzy i determinacji, poprzez dwie wielkie wojny i rewolucję październikową do obalenia komunizmu i słynnego przemówienia Obamy. Wiele? Bardzo.
Nawet jeżeli traktować to dzieło jako element edukacyjny z nutką follettowskiej sensacji i napięcia, to warto z nim zapoznawać nasze młodsze pokolenia. Opowieść ta bowiem jest piasana dobrym, komunikatywnym językiem, ma charakter współczesnej historii powszechnej i pozostawia mocny osad przekonania, że warto żyć dla demokracji pomimo wszelkich trudności i jej wad. A nawet warto wtedy, gdy wszystko wokoło wydaje się beznadziejne.
Przywiązałem się do kilkorga bohaterów, a zwłaszcza tych o innym niż moja odcieniu skóry. Ci z Niemiec też nie są mi obcy, aczkolwiek pokazani - moim zdaniem - zbyt schematycznie.
Zapewne długo jeszcze będę wspominał ogrom i rozmach autora, zapominając o poszczególnych wątkach. Pozostanie we mnie radość z tak bogatej lektury.

I na koniec uwaga do kolegów, którzy wykorzystują aplikacje przetwarzające tekst na syntetyczną mowę (chwała moim niewidomym kolegom za to, co zrobili dla środowiska, udostępniając mu takie narzędzie). Jeżeli przetwarzacie tekst na mowę, włóżcie w to więcej serca i staranności. Wiem, że ta praca jest niezwykle żmudna, ale sczytywanie tekstu z dwu niechlujnie zeskanowanych stron daje koszmarne rezultaty i pozbawia wszelkich wartości nawet najwybitniejsze dzieło.