W szale czytania powieści młodzieżowych moją następną ofiarą po „The Call. Wezwanie” padł „Żniwiarz. Pusta noc”. Zabrałam się ochoczo do lektury i pomimo zaawansowanego wieku dałam się porwać. Spójrzcie tylko na okładkę (Czwarta Strona, 2017), czyż nie można się w niej zakochać?

„Żniwiarz” jest powieścią pachnącą letnimi ogniskami i siankiem. Idealną na upalne, letnie wieczory, najlepiej na biwaku, na łonie natury, gdzie po zmroku człowiek znacznie się bać własnego cienia.

Magda – główna bohaterka dostrzega rzeczy niewidoczne dla większości i nie, akcja wcale nie toczy się w szpitalu psychiatrycznym. Dziewczyna widzi upiory i inne straszydła. Razem ze swoim wujem Feliksem pomaga ludziom pozbyć się nawiedzającego ich problemu.

Fantastyczne jest czerpanie z wierzeń słowiańskich, fantastyczny jest motyw żniwiarzy, ale przede wszystkim fantastyczne jest to, że główna bohaterka to dziewczyna niepotrafiąca odnaleźć się w świecie i szukająca w nim miejsca dla siebie, z którą wielu młodych ludzi może się utożsamiać. Wbrew wszelkiemu rozsądkowi wybiera ona drogę pogromcy duchów, bezkostów i innych stworów, jakich nikt nigdy nie chciałby spotkać. Ryzykując własne życie, postanawia pomóc Feliksowi rozwiązać tajemnicę zniknięć żniwiarzy oraz wzmożonej działalności istot paranormalnych.

W recenzjach „Żniwiarza. Pustej nocy” spotkałam się z zarzutem, że jest książką idealną na leżak… ale właściwie co w tym złego? Co złego jest we wciągającej powieści młodzieżowej (dla mnie wszyscy poniżej 25 roku życia to młodzież), która idealnie pasuje do długich i upalnych wakacyjnych wieczorów? Odpowiem – nic. Jedyne, czego żałuję to to, że w czasach swojej nastoletniości nie trafiłam na tak dobre powieści przygodowe. Jestem oburzona, iż ta skończyła się tak szybko. Z niecierpliwością czekam na drugi tom i liczę, że w jesienne, ponure dni będzie mi się go czytało równie dobrze, jak pierwszą część latem.


[Recenzję opublikowałam również na swoim blogu oraz innych portalach]