Dzięki szerokim kontaktom z ludźmi podczas wieczorów autorskich, w rozlicznych podróżach, w czasie pobytów w ośrodkach wypoczynkowych, przy stoliku ze swoimi zbiorkami w nałęczowskiej palmiarni czy pijalni ciechocińskiej Gaja poznaje swoich czytelników, sympatyków i nielicznych przeciwników. Swoją wiedzę o życiu, o zawiłościach ludzkich losów czerpie głównie z rozmów; chce zrozumieć człowieka i motywy jego poczynań. Dlatego też jej wiersze – „z życia wzięte” – są ludziom bliskie, bo odzwierciedlają ich własne przeżycia, radości, smutki, niepokoje, wzloty i upadki.

Nieustająca nadzieja na przekór wszystkiemu, wiara w dobro, dostrzeganie piękna, potrzeba ciepła miłości, prawość i mądrość – to atrybuty poezji Gai, bliskiej ludziom wrażliwym, życzliwym, na drodze prawd oczywistych, błędów i pomyłek, świateł i cieni – na scenie życia.


„»Rocznice ślubu« obejmują teksty stanowiące refleksje nad przemijaniem życia, losem ludzkiego cierpienia, nadziei, rozczarowań, radości i smutków.
Ta typowo kobieca poezja, skupia się na medytacji wokół miłości. Zdawałoby się, iż jest to temat banalny, wyeksploatowany przez twórców w różnych epokach czasowych. Jednak okazuje się, że autorka wzbogaciła interesujący nas temat o nowe doświadczenia indywidualne i refleksje, dyskontując ich obecność w obrazach poetyckich.
Są to utwory delikatnie tkanych uczuć, dominują pastelowe kolory w malowaniu barw otaczającego świata. Autorka prezentuje całą gamę możliwości, jakie daje słowo poetyckie. W rytmicznej frazie kreuje obrazy nastrojów, zadumy, podświadomych przeżyć.
Przewodnia idea »Rocznic ślubu«, to upływ czasu zmieniający świadomość ludzką. Wyczuwa się niepokój na myśl o biologicznym przemijaniu, lecz łagodzony wiarą w siłę miłości pozwalającej obronić się przed rezygnacją, obojętnością.
Autorka prezentuje w tym cyklu poezję czysto introwertyczną, warunkowaną refleksją nad kondycją człowieka w czasoprzestrzeni”.

Zdzisław Mrozek

[Wydawnictwo Werset, 2006]