Recenzentka: porcelanka


Jacks jest zapracowaną matką dwojga dzieci, przykładną żoną i opiekuńczą córką dla cierpiącej na demencję matki. Każdy dzień ma ściśle wypełniony obowiązkami, a jej jedyna chwila odpoczynku to poranna herbata. Potem musi wyprawić i zawieźć dzieci do szkoły, przygotować śniadanie dla schorowanej mamy, której wcześniej pomaga ubrać się i umyć. Następnie czekają ją zakupy, pranie, prasowanie, sprzątanie i gotowanie. Jacks porzuciła młodzieńcze marzenia i pracę, aby móc zadbać o tych, których kocha i zapewnić swojej matce troskliwą opiekę w postępującej chorobie.

„Córka doskonała” pokazuje zwykłą, przeciętną rodzinę, która zmaga się z problemami dotykającymi setki tysięcy innych rodzin na całym świecie. Amanda Prowse porusza kwestie codziennego życia, znane wszystkim. Wychowanie dzieci, brak pieniędzy, choroby i trudy opieki nad starszą, niedołężną osobą. Ileż żon i matek nachodzą takie myśli jak główną bohaterkę – „patrzyłam dzisiaj na te kobiety w eleganckich ciuchach, z akrylowymi paznokciami i te dziewczyny, które wskakują na statek i jeżdżą po całym świecie, i zastanawiałam się, dlaczego mnie nigdy nie spotkało w życiu nic niezwykłego. Jak ludzie to robią, że mają fantastyczne domy i nie muszą podliczać w myślach cen w czasie zakupów? Jak zostaje się kimś takim?”[1]. Jacks przerzuca swoje marzenia na córkę, z którą wiąże wielkie nadzieje – ma ona osiągnąć sukces i nie powielać błędów swojej rodzicielki. Co jednak myśli o tym sama zainteresowana, czy pragnienia Marthy są zbieżne z oczekiwaniami jej matki?

Prowse starannie buduje postacie głównych bohaterów i tworzy przenikliwe, wiarygodne portrety psychologiczne. Najwyraźniejszy – głównej bohaterki, kobiety wciąż jeszcze młodej, a już zmęczonej życiem, która „była jak napisana już do końca książka, a to, co widziała, spoglądając w lustro, nijak miało się do jej młodzieńczych wyobrażeń”[2]. Ciekawa jest również postać Pete’a – ciężko pracującego, a jednak wiernie stojącego u boku Jacks męża. Przejmująco realny i prawdziwy wyszedł także obraz Idy – schorowanej, starszej kobiety cierpiącej na demencję. Intryguje nawet potraktowana trochę po macoszemu Martha – dorastająca dziewczyna usiłująca odnaleźć swoje miejsce w życiu.

„Córka doskonała” została napisana prostym, zwykłym stylem i przystępnym, wręcz potocznym językiem. Akcja toczy się jednocześnie w teraźniejszości i przeszłości, a poszczególne rozdziały przeplatają się ze sobą. Sprawia to, że powieść czyta się łatwo i szybko zagłębiamy się w perypetie rodziny Daviesów. Ich powszednie zmartwienia, rytm życia, borykanie się z brakiem pieniędzy to kłopoty znane większości współczesnego społeczeństwa i łatwo identyfikować się z poszczególnymi bohaterami.

„Ciekawe, że są ludzie, których można znać całe lata i praktycznie ich nie dostrzegać, a są tacy, którzy pojawiają się na moment w naszym życiu i zostawiają ślad nie do wymazania, nieważne, jak bardzo się starać. Może to właśnie oni byli nam pisani, ci, którzy zniknęli”[3]. Jacks po latach wciąż wraca do niezrealizowanych planów i marzeń. Wciąż konstruuje w myślach różne scenariusze i zastanawia się, czy gdyby dokonała innych wyborów, jej życie wyglądałoby inaczej. Czy to tylko mrzonki, a Jacks nie docenia tego, co ma? Czy zwykłe, codzienne i monotonne życie ma jakąś wartość?


---
[1] Amanda Prowse, „Córka doskonała”, przeł. Anna Sauvignon, Wydawnictwo Kobiece, 2017, s. 209.
[2] Tamże, s. 62.
[3] Tamże, s. 126.





Autor: Amanda Prowse
Tytuł: Córka doskonała
Tłumacz: Anna Sauvignon
Wydawca: Wydawnictwo Kobiece, 2017
Liczba stron: 408

Ocena recenzenta: 5/6