Już wielokrotnie przekonałam się, że moja intuicja mówi prawdę, i że zdecydowanie częściej powinnam słuchać właśnie jej, a nie bezkrytycznie ulegać rozumowi. Tym razem serce i rozum zadecydowały wspólnie i na szczęście nie zrobiłam sobie przy tym krzywdy, jak w niejednej sytuacji, gdy tylko mózg miał coś do powiedzenia.

Otóż wszystkie trzy tomy serii Millenium Stiega Larssona stały na półce od lat, a ja dyskretnie omijałam je wzrokiem czując, że nic nie tracę i tak w istocie było. No ale stało się i przeczytałam drugi z nich, czyli Dziewczyna, która igrała z ogniem (Larsson Stieg). Pierwszy szczęśliwie był akurat poza zasięgiem, a poza tym kilka lat temu oglądałam ekranizację, co w połączeniu z licznymi odniesieniami do niego w drugiej części pozwoliło się nie zgubić.

Nie wiem, czy kiedykolwiek czytałam książkę aż tak popularną (blisko 8 tys ocen) i tak wysoko ocenianą, ja też oceniłam dość wysoko, choć obawiam się że mogłoby być inaczej po wcześniejszej lekturze pierwszego tomu.

Mamy tu sprawnie napisany i trzymający w napięciu kryminał z imponującą liczbą wątków i postaci i chociaż na okres czytania nie zarzuciłam pracy, snu, ani jedzenia, to faktycznie czytałam ogromnymi partiami. Cały czas jednak miałam poczucie rozdarcia: bo choć daleko mi do zachwytu, to historia wciągała i pobudzała zainteresowanie dalszymi losami bohaterów. Z drugiej strony przez cały czas nie byłam w stanie zignorować pojawiających się mielizn:

- Nuda. Przez pierwszych 200 (na 700) stron nic się nie dzieje, mamy monotonny raport z kolejnych, mało istotnych dla meritum czynności. W nagrodę za trwanie, gdy bohaterka urządza nowe mieszkanie, dostajemy bardzo długi paragon z IKEI z nazwami licznych mebli, czasem dla osłody pojawia się jakiś przymiotnik. Kolejne paragony pochodzą z wymienionych z nazwy sklepów odzieżowych i spożywczych. Naprawdę.

- Powtarzalność. Wszyscy bohaterowie zgodnie piją kawę o każdej porze dnia i nocy, co autor skrzętnie odnotowuje co kilka stron. Po jednym razie pojawiają się woda i herbata, sporadycznie alkohol. Wszyscy, jak jeden mąż, po wstaniu wykonują następującą sekwencję czynności: nastawiają ekspres i idą pod prysznic na trzy minuty, czasami na pięć. Momentami aż dziw, że autor nie wspomina o tym, że bohaterowie regularnie wykonują wdechy i wydechy.

- Tłumaczenie. Bezsensowne angielskie wstawki tu i ówdzie. Zupełnie bez uzasadnienia i bez tłumaczenia. Najczęściej frazy po angielsku nie niosą ze sobą żadnych istotnych treści, więc czytelnicy nie znający języka nic nie tracą, ale może ich to niepotrzebnie drażnić. W Szwecji, w znacznym stopniu za sprawą braku lektora w telewizji, znajomość angielskiego stoi na nieporównywalnie wyższym poziomie niż w Polsce i być może ludzie czasem używają krótkich fraz w tym języku w normalnych rozmowach, nie wiem. U nas tak nie jest, a mnie osobiście taki styl drażni, bo albo świadczy o niechlujstwie, albo o chęci popisania się, a już z pewnością o braku szacunku dla rozmówcy, zwłaszcza, gdy nie wiadomo, czy zna język. To akurat uwaga do tłumaczki, która mogła bez szkody dla treści przełożyć wszystko jednolicie po polsku, lub chociaż dodać przypis na dole strony.

Ocena - 4,5 - oczywiście pod warunkiem, że książkę tę potraktujemy jak nieskomplikowaną rozrywkę. To coś, jak wizyta w wesołym miasteczku - przeżycie intensywne i ciut szalone, po którym spokojnie wracamy do swoich zajęć.
Ważyłam za i przeciw i ostatecznie zostałam przy wysokiej ocenie, myślę, że głównie za sprawą niezwykle szybkiego rozwoju wydarzeń pod koniec tomu oraz zwięzłości fabuły. Wprawdzie ze dwa razy miałam drobne poczucie bezsensu, to jednak nic się tu nie rozłazi, wątek jest prowadzony konsekwentnie i po prostu dobrze się to czyta.