Jak wszystko, co pisze Tomaszewska, jest to opowieść składająca się głównie z tajemnic. Na szczęście tym razem cała plątanina bardzo wyraźnie się układa w nader urodziwy a zawiły wzór. Mamy tu zaginione dzieci, ludzi zmienionych pod wpływem zaklęcia, złośliwe moce knujące od dawna okropne rzeczy, a także moce dobroduszne, ale niezbyt rozsądne. Czy to jeszcze baśń - czy też bardzo porządna fantasy? Najprawdopodobniej coś z pogranicza. Pod koniec oczywiście wszystko się wyjaśnia, zaginione dzieci i inni zaklęci osobnicy wracają gdzie ich miejsce, knowania złych mocy zostają udaremnione. Jednak Tomaszewska nie byłaby Tomaszewską, gdyby zakończenie było jasne i proste. Ostatecznie zamąca czytelnikom w głowach: a może to wszystko tylko sen? Albo opowieść Wróża-Baja, takiego słowiańskiego jakby druida, do którego obowiązków należy... no cóż, bajanie. No bo przecież tajemnice nie byłyby nic warte, gdyby je tak do końca wyjaśniać.