Wampiryzm. Aspekt mitu przemiamy człowieka w niebezpieczną, "obcą" istotę, to fascynujący fenomen szeroko rozumianej historii kultury. Wielu badaczy śledzi wyobrażenia wampira występujące zarówno w literaturze, począwszy od Homera, Petroniusza, Owidiusza jak i w wyobraźni ludowej.

Dziś chcę się jednak skupić na pierwszej powieści kobiety, wydanej w 1976 roku, która dziś przeszła już do historii. Mowa oczywiście o Anne Rice i jej "Wywiadzie z wampirem". Powieść uznawana jest za najlepszą część z cyklu Kroniki wampirów.

Akcja książki rozpoczyna się w San Fransisco, gdzie w obskurnym hotelowym pokoju młody dziennikarz Daniel przeprowadza wywiad z intrygującym nieznajomym, przypadkowo poznanym w barze. Przez następnych kilka godzin wysłuchuje najbardziej niezwykłej historii, jaką kiedykolwiek było mu dane usłyszeć.
Po zakończonym wywiadzie, Daniel prosi by Louis uczynił go nieśmiertelnym. Mężczyzna nie zgadza się, grożąc mu przy tym. Daniel ucieka. Jadąc i słuchając kasety, na którą nagrał całą historię życia wampira, mającego ponad 200 lat, zamierza dotrzeć do Lestata, którego miejsce pobytu zdradził mu Louis.

Opowieść nieśmiertelnego, głównego bohatera "Wywiadu z wampirem" pełna jest subtelnej liryki i magii. O swoim życiu - zarówno śmiertelnika, jak i wampira - mówi z pewną refleksją, jeszcze raz przeżywając wydarzenia sprzed lat: ponowne narodziny za sprawą diabolicznego Lestata, romans z Claudią - wampirzym dzieckiem, szaleństwo, do którego przywiodło go rozdarte sumienie; wreszcie utrata wszystkiego co kochał i jednocześnie nienawidził, niemożność odnalezienia własnego miejsca..

Na podstawie książki nakręcono film pod tym samym tytułem, którego premiera odbyła się 11.11.1994 roku.
Należę do tego pokolenia odbirców kultury, które, niestety przygodę z Anne Rice rozpoczęło właśnie od filmu, do którego scenariusz napisała sama pisarka. Mimo to żałuję, że nie sięgnęłam najpierw po książkę. Jest ona pełna emocjonalnych rozterek Louisa, który z dnia na dzień musi skonfrontować swoją wielką wrażliwość z koniecznością zabijania ludzi. Brak w tych opisach jednak pustej ckliwości, nie brakuje za to filozoficznych rozważań nad sensem istnienia świata, prowadzonych z punktu widzenia wampira, bytu nieśmiertelnego. Główny bohater został wykreowany na potwora z wyrzutami sumienia, co zwraca uwagę na warstwę metafizyczną fenomenu kultury, jakim jest wampiryzm. Książki nie można nazwać "powieścią grozy". Nie ma w niej dosłownie lub w przenośni momentów "mrożących krew w żyłach". To w zasadzie powieść o poetyckim zabrwieniu, a mimo to wartkiej i wciągającej akcji i wyraziście wykreowanych bohaterach. Warsztat, klimat, umiejętność malowania słowem nie pozostawiają nic do życzenia.

Uważam, że ta powieść przeznaczona jest nie tylko dla zainteresowanych wampiryzmem, ale także dla tych, którzy chcą się przekonać, co on naprawdę oznacza. Nie można powiedzieć, że od Anne Rice się zaczęło i na pewno na niej się nie skończy, ale jej książki to fundament gatunku.


[Recenzję opublikowałam wcześniej na innych portalach konkursowych]