Marija Knežević ma swój rozpoznawalny styl i doskonałą świadomość poezji, w której ważne są więź między aktualnością a "odwiecznymi prawdami", głębokie odczucie własnej wolności i podziemna rzeka humoru. "Ulicznice" można czytać jako miejską sagę przełożoną na język bluesa. Ulica, na której bawi się mała dziewczynka, jest brzydka i brudna, ale daje wolność. I choć często czuje się ona na tej ulicy obco, ocali własne rytmy przeżywania (i przeżycia), tworząc magiczne różańce słów w różnych językach. Te różańce pomogą jej zapanować nad niemotą nowej wieży Babel, która wyrasta tuż pod naszym bokiem. Język poezji daje Marii Knežević wolność. Na smutnych ulicach swojego miasta zawsze znajdzie coś, co zasługuje, by nadać temu sens. Ponieważ to jest. Wystarczy tylko dostrzec*.


---
* W: Marija Knežević, "Ulicznice", przeł. Dorota Jovanka Ćirlić, wyd. słowo/obraz terytoria, 2009, str. 59.