Przezwiska, które
sobie nadaliśmy,
wzięły się z codziennego życia, a nie z genealogii:
Dama Żebraczka,
Agent Kapuś.
Wzięły się one z naszych słabości, a nie od wykonywanych zawodów:
Święty Bez Kiszki
i Książę Wandali.
Nazywały nasze wady i występki. Były przeciwieństwem imion bohaterów.

Głupie imiona prawdziwych ludzi. Tak, jakbyś rozpruł szmacianą lalkę i w środku znalazł:
prawdziwe jelita, prawdziwe płuca, bijące serce, krew. Dużo gorącej, lepkiej krwi.
Mieliśmy pisać opowiadania. Zabawne, krótkie opowiadania.
Zbyt wielu nas było, zamkniętych na klucz przed światem przez całą wiosnę, lato, zimę, jesień - przez całą jedną porę roku.

Nieważne, kim byliśmy, to nie miało znaczenia, przynajmniej dla starego Pana Whittiera.
Ale nie powiedział nam tego od razu.
Dla Pana Whittiera byliśmy królikami doświadczalnymi. Obiektem badań.

Ale o tym nie wiedzieliśmy.
Nie, to było tylko literackie ustronie, a potem już było za późno na cokolwiek,
staliśmy się jego ofiarami*.



---
* Chuck Palahniuk, "Opętani", tłum. Maciej Potulny, wyd. niebieska studia, Warszawa 2009, s. 8.