Wszystko więc, czego się dowiedziałem o tym, kim jesteśmy i skąd pochodzimy, zawdzięczam tym, którzy sami zwracali się do mnie o pomoc. Nauczyli mnie oni, że podstawowym aspektem naszej misji na Ziemi jako dusz jest mentalne przetrwanie stanu odcięcia od naszego prawdziwego domu. Przebywając w ludzkim ciele, dusza jest zasadniczo samotna. Tę względną izolację duszy podczas jej tymczasowego fizycznego bytowania na Ziemi, pogłębia na poziomie świadomości przeświadczenie, że poza tym życiem nic nie istnieje. Nasze wątpliwości skłaniają nas do szukania zakorzenienia wyłącznie w widzialnym, fizycznym świecie. Wiedza naukowa głosząca, że Ziemia jest tylko ziarnkiem piasku na skraju galaktyki otoczonej przez bezkresny ocean wszechświata, jeszcze powiększa nasze poczucie bezsensu.
[...] Niektórzy ludzie twierdzą, że wszelkie nadzieje na przyszłe życie są wyłącznie przejawem myślenia życzeniowego. Jednakże logiczny wydaje się pogląd, że nie powstaliśmy dzięki przypadkowi, po to jedynie, aby przetrwać, lecz że jesteśmy częścią uniwersalnego systemu, który kieruje fizyczną transformacją Jaźni dla jakiegoś powodu. Ufam, że to właśnie głos naszych dusz mówi nam, iż posiadamy jednak osobowość, której nie jest przeznaczone sczeznąć*.


---
* Michael Newton, "Wędrówka dusz. Studium życia pomiędzy wcieleniami", tłum. Barbara Górecka, wyd. BMG, 2003, s. 259.