Bardzo lubię czytać książki Zośki Papużanki i wracam do nich z ogromną przyjemnością, bo to ten rodzaj literatury, który moc czerpie raczej z formy i języka niż z treści. Nie to, że treść jest nieważna, takie stwierdzenie byłoby absurdem, ale nieco mniej ważna niż w innych utworach, gdzie stanowi jedyny czasami punkt odniesienia i niekiedy jedyną wartość.

Papużanka pisze myślą, strumieniem myśli, skojarzeniami, aluzjami. Nie opisuje rzeczy ani sytuacji, a raczej reakcje na nie. Nie wyjaśnia, wyjaśnianie zostawia czytelnikowi. Nie opisuje uczuć, ale je pokazuje. To sprawia, iż czytelnik jest bardzo mocno emocjonalnie zaangażowany w tekst. Wiele razy czytając jej powieści „Szopka” czy „On” miałam wrażenie, że pokazuje moje myśli i odczucia... Moje, nie swoje; a jeżeli moje, to i innych czytelników, więc uniwersalne...

W tej książce autorka serwuje nie jedną, a dwanaście historii zamkniętych w delikatnych jak choinkowe cacka opowiadaniach. Każde z nich jest inne, odrębne i pięknie refleksyjne; wszystkie barwne językowo, napisane w bardzo osobisty sposób. Poetyckie, refleksyjne, „introwertyczne”, że tak powiem, bo pokazują świat od wewnątrz, od tego, co bohater czuje, co myśli i jak widzi świat wokół siebie.

Opowiadania te są trochę jak zadry pod paznokciem, bardziej się je czuje, niż rozumie, choć oczywiście są zrozumiałe, tyle tylko, że uczucie wypływa na wierzch i chciałoby się naprawdę czasami wejść w nie i zobaczyć wszystko samemu. Pełne niedopowiedzeń, wydają się jakby zindywidualizowane w stosunku do czytelnika, bo nie do końca określając intencje autorki, mogą wywoływać rożne reakcje, a więc i przez każdego być inaczej pojmowane. Różnią się także formą wypowiedzi, tak jak różnią się wewnętrzne światy każdego z nas. Jest nasze JA, a potem to, co owo ja czuje, rozumie i postrzega.

Jestem zakochana w krótkich formach, uwielbiam opowiadania, szczególnie te nie całkiem zamknięte. Ta forma jest łatwa i trudna zarazem, zależy od punktu widzenia. Nie każdy potrafi się w niej zmieścić i nie każdy potrafi zamknąć w tak małej przestrzeni literackiej swoje autorskie ego. Poza tym żeby opowiadanie było dobre, trzeba pisać emocjami, a nie słowami.

Styl autorki jest i taki sam, i zupełnie inny niż ten, jaki zastosowała choćby w „Szopce”. To rodzaj strumienia myśli, a więc zmienia się wraz z bohaterem, ale też jest bardzo rozpoznawalny.

Cudna proza, taka z zamysłem, z przesłaniem, ale właśnie literackim, językowym, opartym na formie. Ta książka nie jest jednak łatwa. Trzeba pewnej wrażliwości, żeby ją przeczytać, lecz i odczytać. Ja kocham takie klimaty, wewnętrzne „rozlane mleko”, słowa zarezerwowane tylko dla siebie, te, których nie powierza się nikomu, choć wyrywając się na wolność, mogłyby ocalić relacje, ludzi, światy.