"Lekarska ballada" to pyszna lektura dla miłośników wrażeń. Jak w dobrej powieści kryminalnej - akcja ma żywe tempo, jedno niespodziewane wydarzenie goni drugie, trup ściele się gęsto, nie brak też pięknych kobiet, przystojnych mężczyzn i... miłości od pierwszego wejrzenia.

Rzecz rozgrywa się na początku lat 90. ubiegłego wieku - a więc w pierwszym okresie po transformacji ustrojowej w Polsce - w kręgach medycznych przede wszystkim Warszawy i Krakowa. W kręgach tych Arnold Mostowicz czuł się jak ryba w wodzie. Był z wykształcenia lekarzem, studia ukończył we Francji, w Tuluzie, tuż przed wybuchem drugiej wojny światowej; we wrześniu 39., w czasie oblężenia Warszawy, pracował w Szpitalu Dzieciątka Jezus, potem przez cztery lata w pogotowiu i szpitalu zakaźnym na terenie łódzkiego getta.

Głównym bohaterem powieści jest Dariusz Rospond, dziennikarz zajmujący się popularyzacją nauki. To, rzec można, alter ego Autora, który po wojnie - ciężko chory na otwartą gruźlicę (przeżył getto, potem był więźniem Auschwitz-Birkenau i paru innych hitlerowskich obozów koncentracyjnych) - musiał zrezygnować z zawodu lekarza. Wybrał dziennikarstwo. Stało się ono Jego pasją, więcej - sposobem na życie. Nigdy jednak, jak Rospond, nie bawił się w detektywa; środowiska przestępców i tych, co z nimi walczą - policjantów - były mu obce. Mimo to w książce, o której mowa, przedstawiciele tych obu środowisk są ludźmi z krwi i kości, nie zaś manekinami - sprawił to talent literacki Autora.

I jeszcze jedno: wszystkie sprawy, o których tu czytamy - tak natury społecznej, jak i politycznej - dzisiaj rozrosły się do plag, nękających wiele krajów naszego globu. Czyżby Arnold Mostowicz był prorokiem?

[Biblioteka "Tygla Kultury", Łódź 2003]