Przygodę z „Dumą i uprzedzeniem” zaczęłam dość niefortunnie, od filmowej wersji z Keirą Knightley, za którą niezbyt przepadam. Książka więc leżała i czekała na odpowiedni moment, a ten przyszedł kilka tygodni temu (aż wstyd się przyznać – po dwunastu latach od jej otrzymania). I stał się cud – powieść oczarowała mnie na tyle, że z marszu obejrzałam serial BBC (bardzo dokładna ekranizacja, czasem chyba aż za bardzo... poza tym dość denerwująca jest wiecznie uśmiechnięta Lizzi) oraz ekranizację z 2005 roku, właśnie z Keirą (ależ ona jest naturalna i przekonująca w tej roli! Może nawet będę w stanie ją polubić).

Akcja w większości toczy się na prowincji, a główną przyczyną wydarzeń jest pojawienie się tam młodego, zamożnego kawalera. Wszystkie okoliczne matki (w szczególności pani Bennet) stawiają sobie za punkt honoru zdobycie go dla którejś z córek. Jak się okazuje, nie przybył on sam. I choć pan Bingley jest szczerze oczarowany okolicą i ślicznymi dziewczętami, jego towarzysz, pan Darcy czuje się odrobinę wyobcowany. Jest zbyt bogaty i dobrze urodzony, by towarzystwo „biedoty” mogło sprawiać mu przyjemność. A jednak znajduje tu coś intrygującego...

Nie dziwię się już, że „Dumę i uprzedzenie” uznaje się za najlepszą powieść Jane Austen. Z pozoru zupełnie zwyczajna historia opowiedziana jest w porywający sposób. Autorka świetnie przedstawiła epokę, życie ludzi i, co najważniejsze, wspaniale odmalowała charaktery. Postacie aż wyrywają się ze stron książki, są bardzo zróżnicowane – niekiedy trochę przerysowane, ale chyba wszyscy znamy choć jedną współczesną panią Bennet.

Gorąco polecam każdemu, kto choć na chwilę pragnie oderwać się od codzienności i odnowić w sobie przekonanie, że miłość zwycięża wszystkie przeszkody.


[Recenzję opublikowałam wcześniej na moim blogu]