O Helu 3 słyszałem już w jakiejś audycji popularnonaukowej, jako o izotopie pełnum energii. Drugi raz u Grzędowicza w Hel 3 (Grzędowicz Jarosław). Po "Panu Lodowego Ogrodu" powrót do klasycznej SF wydał mi się interesujący, zwłaszcza w wydaniu tego autora (cenię go bardzo nie tylko za tetralogię, ale również za "Czarne motyle").
Grzędowicz ujawnia, chyba w zbyt oczywisty sposób, swoje niechęci i obawy, wpisując je w świat stosunkowo niedalekiej przyszłości. Mało to interesujące uniwersum, odpychające bylejakością i technologią IT, która robi z większości ludzi idotów. Tak jest już i teraz, ale kiedy się o tym czyta i przeżywa peregrynacje bohatera, robi się nieprzyjemnie. Nie sposób jednak wyprzeć tego uczucia.
A dalej jest wojennie (tego nie lubię), dosyć ponuro i wreszcie... beznadziejnie. Kolejna wizja grożącego nam totalitaryzmu, ale tym razem z nieco innej perspektywy.
Nie mam sympatii do głównego bohatera, ale nie mogę przejść obojętnie obok jego obserwacji.
Dałem ocenę "bardzo dobrą", może trochę na wyrost, może to nagromadzony przez autora kapitał zadziałał. Czy mi się podobało? O estetyce nie chcę mówić. W każdym razie powieść powodowała, że się niekiedy denerwowałem, a to już coś.