Jak bardzo trzeba być zdesperowanym, aby nie chcieć żyć? Jak bardzo można mieć dość własnego życia, aby zapragnąć umrzeć? Weronika podjęła taką decyzję 21 listopada 2007 roku. „Dokładnie posprzątała wynajmowany u zakonnic w klasztorze pokój, wyłączyła ogrzewanie, umyła zęby i położyła się do łóżka”[1].

Połknęła cztery opakowania tabletek nasennych z nadzieją, że już nigdy się nie obudzi. Ale los miał dla niej inne plany.Obudziła się przykuta do łóżka w szpitalu psychiatrycznym Villete. Czyli życie toczy się dalej – pomyślała. Niezupełnie... Po raz kolejny los miał dla niej inny scenariusz. Mogła już zacząć odliczać godziny, jakie pozostały jej do nieuchronnego końca.

I oto w dziewczynie zrodził się bunt przed śmiercią. Czy słusznie? Przecież chciała umrzeć... Dlaczego nagle zapragnęła żyć?

W szpitalu życie Weronki przeplata się z egzystencją trzech innych pacjentów: Zedki, Mari i schizofrenika Edwarda.

Czy grupa szaleńców, wariatów – jak ich nazywano – sprawi, że los Weroniki się odmieni? Czy patrząc na bolesne i kontrowersyjne zabiegi, jakimi poddawani są jej przyjaciele z polecenia doktora Igora, Weronika zrozumie, że pobyt w szpitalu to nie wakacje z darmowym wyżywieniem i porcją leków uspokajających na dobranoc? Czy eksperyment doktora Igora się powiedzie?

„Chcę powiedzieć, że jeśli kobieta, której dni są policzone, postanawia spędzić resztkę swojego czasu przy łóżku śpiącego mężczyzny, by patrzeć na niego, jest w tym coś z miłości.
Chcę powiedzieć jeszcze więcej, że jeśli w tym czasie ta kobieta miała atak serca i nie wezwała pomocy, bo nie chciała się oddalić ani na chwilę od tego mężczyzny, to ta miłość może stać się wielka...”[2].

Ciepła opowieść o zaskakującym zakończeniu.

Można mieć wiele powodów, aby umrzeć.
Można znaleźć tylko jeden, aby nadal żyć...


---
[1] Paulo Coelho, "Weronika postanawia umrzeć", tłum. Grażyna Misiorowska, Basia Stępień, wyd. Drzewo Babel, Warszawa 2000, s. 7.
[2] Tamże, s. 163.


[Recenzję publikowałam wcześniej na stronie Lubimy Czytać]