"Emerycka szajka przywraca stary, dobry ład społeczny, który skończył się w latach '80 [XX wieku]." - ten cytat z trzeciej części książki zwięźle artykułuje motywy, jakimi kierują się sympatyczni staruszkowie w swojej przestępczej działalności. Wykształceni, żyjący kiedyś na dobrym poziomie ludzie, nie mogą pogodzić się z biedą jaka stała się ich udziałem w domu spokojnej starości. I nie tylko z tym. Nie mogą się także pogodzić z niesprawiedliwym, według nich, podziałem dóbr, zwłaszcza, że bogaci na różne sposoby unikają płacenia podatków, a to z nich opłacane są, na przykład, domy seniorów. Gdyby system podatkowy działał jak należy, to wtedy starsi ludzie nie byliby zmuszeni do egzystencji na skraju nędzy.

Emerycka szajka zatem, na wzór legendarnego Robin Hooda, odbiera bogatym, a daje biednym, czyli wyręcza państwo w ściąganiu podatków i przekazywaniu ich na społeczne cele oraz dofinansowanie takich miejsc, jak domy spokojnej starości. W dodatku nikt nie bierze na serio jakichkolwiek sugestii, że poruszający się z trudem i przy pomocy chodzika staruszek, mógłby okraść bank, muzeum narodowe lub uprowadzić jacht.

Tak, zdecydowanie życie na emeryturze może być bardzo przyjemne, o ile ma się trochę pieniędzy. Myślę, że w Polsce, podobnie jak w Szwecji, raczej trudno liczyć na system emerytalny w tym względzie. Nie, żebym kogokolwiek namawiała do założenia polskiej emeryckiej szajki, raczej do zadbania o swoje finanse na przyszłość, ale na pewno zachęcam do wysłuchania trylogii (a kto wie, czy autorka nie pisze już kolejnej części?) Cathariny Ingelman-Sundberg o sympatycznych i przedsiębiorczych seniorach!

Ponieważ jestem wielką miłośniczką audiobooków, tym bardziej polecam trylogię w wykonaniu Artura Barcisia, który zinterpretował ją po mistrzowsku, dołączając do grona moich ulubionych lektorów, obok Krzysztofa Gosztyły, Ireny Kwiatkowskiej, Piotra Fronczewskiego, Zbigniewa Zapasiewicza i Marcina Hycnara.

----
* Motto książki Emerycka szajka idzie na całość (Ingelman-Sundberg Catharina)