Ocenę wystawiłam retrospektywnie, bo książkę czytałam w czasach przedbiblionetkowych, kilkakrotnie do niej wracając – po czym dopiero teraz, wiele lat później, wyciągnęłam z dna jednej z szaf, żeby porównać rodzaj i styl informacji z tymi, jakie znalazłam w szeroko reklamowanej nowości wydawniczej „Sekrety roślin”.

No cóż, socjalistyczna produkcja (wyd. 1974) w tym przypadku nie okazała się ani tandetna, ani tendencyjna, wykazując znaczną przewagę nad współczesnym swoim odpowiednikiem (2016) – „Sekrety roślin. Przyroda uchyla listka tajemnicy” Anne-France Dautheville, który okazał się zbiorem króciutkich, na siłę udowcipnianych i nie w każdym przypadku sprawdzonych ciekawostek, zestawionych bez ładu i składu. Tymczasem para polskich botaników, pracujących przez jakiś czas na jednym z afrykańskich uniwersytetów, również starając się czytelnika zainteresować florystycznymi osobliwościami, zrobiła to w taki sposób, by się czegoś przy tym dowiedział. Zatem: treść to nie tylko dwa zdania na temat jednej dziwnej właściwości danej rośliny, ale i jej nazwa łacińska, i nieco informacji o roli w ekosystemie, gospodarce, kulturze (z wyraźnym oddzieleniem podań i legend od realnych informacji), a wszystko podane językiem ani zbyt hermetycznym, ani zbyt potocznym. Zatem: ilustracje to nie humorystyczne rysuneczki, lecz dość precyzyjne ryciny, takie, jakie widywać mogliśmy w starych atlasach, do tego jeszcze garstka fotografii (o nie najdoskonalszej kolorystyce, tu i ówdzie ze skromnie wciśniętymi w tło postaciami, w których domyślić się można autorów i ich dziecka – ale i tak dostarczających większego pojęcia o danej roślinie niż sam opis).

Ten rodzaj popularyzowania wiedzy przyrodniczej zawsze mi odpowiadał – i nadal odpowiada, mimo że „Dziwy świata roślin” nie obejmują kilku nowinek z ostatnich lat (te zawsze można przecież znaleźć w Internecie).