"Dzieci i ryby głosu nie mają" to książka-komiks o latach 80. i realiach PRL-u widzianych oczami małej dziewczynki (ok. 8 lat). Napisała ją Marzena Sowa, a ilustrował Sylvain Savoia. Książka nie dotyczy wielkiej polityki, co zrozumiałe, zazwyczaj ośmiolatkę interesują przecież zabawy z rówieśnikami lub świnki morskie, a nie, na przykład, powstanie "Solidarności". Wyjątkiem od tej reguły jest rozdział o stanie wojennym. W momencie jego rozpoczęcia główna bohaterka ma 2 lata. W tym czasie dorośli opowiadają o wojnie, o strzelaniu do cywili, z czego 2-latka nic nie rozumie. Gdy stan wojenny się kończy, bohaterka komentuje to tak: "Teraz już nie ma stanu wojennego, ale w domu ciągle się o tym mówi. Mama zawsze czeka na najgorsze"*. Poza tym książka opowiada, jak było: jak pojawiły się pomarańcze i do sklepu ustawiła się kolejka wystająca z niego na kilkadziesiąt metrów, jak papier toaletowy zawieszało się po kilka rolek na sznurku i przynosiło się go do domu na szyi, jak jedna osoba w bloku miała telefon, jak wszystko kupowało się na kartki (no, może z wyjątkiem octu). Wart uwagi jest ostatni rozdział dotyczący Czarnobyla. Opowiada on o zakazie jedzenia grzybów (wchłonęły największą ilość energii) i leżenia na trawie (jest radioaktywna). Nie wiem, jak jeszcze zachęcić was do przeczytania tej książki. Może ładnymi, starannymi rysunkami? Może prostą, zrozumiałą narracją? W każdym razie powiem, że bardzo mnie zaciekawiła i warto ją przeczytać.


---
* Marzena Sowa, Savoia Sylvain, "Dzieci i ryby głosu nie mają" wyd. Egmont Polska, 2007, s. 52.