„Jak miło zasunąć w księgi
kres utrudzonych dzionków;
rozkosz ta zatrze długi post,
nieznośny ból rozłąki.

Jak spóźnionego biesiadnika
woń potraw z dala krzepi,
tak mnie – korzenna obietnica
mej małej biblioteki.

Niechaj na dworze dzikość pustki,
krok daleki ludzi znużonych,
byleby u mnie jasność niedzielna,
byleby u mnie dzwony.

Dzięki wam, krewniacy na półkach.
Wasze pogodne lica
już z dala wieszczą miłość,
a dotrzymują jej z bliska”.


---
Dickinson Emily, „Poezje”, Państwowy Instytut Wydawniczy, 1965, s. 32.