Kolejne wpisy z księgi gości:

[...]

– Jako babcia skazana na pilnowanie hiperaktywnego (kiedyś się mówiło: rozwydrzonego) wnuka chciałabym podziękować Marii za piękne popołudnie. Na pytanie mojego ciemiężyciela: „Kiedy zdechniesz?” odpowiedziała z dużym refleksem: „Teraz... a ciebie zabiorę ze sobą”. Następnie zaciągnęła go pod wielki kominek i spuściła ten manekin wisielca. Po raz pierwszy, odkąd się urodził (a ma pięć lat) mogłam spokojnie zjeść obiad. Mam tylko nadzieję, że ten szok utrzyma się przynajmniej do czasu, kiedy oddam go rodzicom. Na razie wciąż wygląda jak autyk. Jeszcze raz dziękuję!
– Pomysł z oswojonym szopem praczem, który udaje, że jest wypchany, a potem nagle wstaje i wychodzi, jest doskonały!
– To jest kot, a nie szop, ośle! Chyba wstrzykiwałeś sobie sterydy. Ale pomysł rzeczywiście świetny. Nasze dzieci do końca zwiedzania nie ruszyły się od nas na krok (na Orliku zwiały już w pierwszym pomieszczeniu i szukaliśmy ich do wieczora)*.

---
* Evžen Boček, „Arystokratka w ukropie”, przeł. Mirosław Śmigielski, wyd. Stara Szkoła, 2017, s. 173-174.