Dzień był jak rzadko u nas się trafia na wiosnę, bo gdy zima chybi, a to się zdarza często, wiosna też kwasi się długo, nim zwycięży...*.

Bóg dał mi upamiętanie a nauczył mnie, że pomsta do Niego należy nie do nas, że my się mścić nie mamy prawa, a powinniśmy przebaczyć wszystko! wszystko!
– Jak to? Wszystko? Nawet zdrajcy, który wydał na śmierć? Nawet katowi, co zamordował? - przerwała Anusia.
– Wszystko wszystkim! – potwierdziła Wapowska. – Tak jest, dziecko moje. Pomsta Bożą sprawą być powinna, naszą – przebaczenie. Sędzią jest Pan nasz i mścicielem... a nam On kochać kazał nawet nieprzyjacioły**.

– Chrystus nam pierwszy, Zbawiciel nasz, przyniósł to prawo miłosierdzia, ten nakaz przebaczenia. Mieści się on w Jego modlitwie... "i odpuść nam nasze winy..."
– Więc zemsta nie jest obowiązkiem! – podchwyciła Anusia.
– Grzechem jest – ciągnęła dalej Wapowska. – Dlategom ja, gdy mnie wezwał kanclerz, na ojcu twym wywierać jej nie chciała, nie mogła. Posłuszną byłam prawu.
Anna łzy miała na oczach, a na piersiach paliła ją chusta, krwią ojca zbroczona. Z wolna dobyła ją i rozłożyła na kolanach.
– We krwi ojca zmoczoną kazał mi oddać nieboszczyk – rzekła.
– Połóż ją u stóp ołtarza, dziecko moje – odpowiedziała kasztelanowa – i Bogu przekaż ukaranie. Twoim obowiązkiem modlić się za rodzica.
Długo tak jeszcze mówiła kasztelanowa, a Anusia czuła w sobie uspokojenie wielkie. Pokój zstępował na nią, jakiego nigdy nie doznała wprzódy, i łzy jej, płynąc, ulgę przynosiły, i na sercu nie było tak ciężko***.

---
* Józef Ignacy Kraszewski, "Banita", Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1960, s. 127.
** Tamże, s. 391-392.
*** Tamże, s. 392.