"Cichy zabójca" jest pierwszą książką Izabeli Szolc, jaką poznałam. Sama autorka uważa, że to kryminał, o którego napisaniu zawsze marzyła. Mówi również, że jest z niego bardzo zadowolona. Jak zdążyłam się zorientować, nie wszyscy, którzy tę powieść czytali, odbierają ją jako kryminalną. Również opinie o niej są różne, z przewagą mniej pozytywnych. Jedno jednak się w nich powtarza – że fabuła wciąga. I ja mogę to potwierdzić, gdyż z dużym zaciekawieniem słuchałam snutej przez autorkę opowieści o policjantce wydziału kryminalnego, Annie Hwierut; o jej mało ciekawym i pełnym problemów samotnym życiu, w którym mało jest miejsca na radość i osobiste przeżycia w związku z absorbującą, trudną pracą, polegającą na żmudnym prowadzeniu śledztw dotyczących w większości pospolitych przestępstw, jakie zdarzają się w Warszawie, gdzie pisarka osadziła akcję.

"Cichy zabójca" z pewnością nie jest kryminałem z gatunku, jakie teraz się pisze, czyli podnoszącym poziom adrenaliny w trakcie czytania, ale są w nim co najmniej trzy wątki kryminalne, w tym morderstwo, i dwa trupy. Największym walorem tej powieści jest jednakże ukazanie, w sposób pozbawiony zbędnych emocji, prawdziwego obrazu zwyczajnej, szarej egzystencji ludzi, którzy nie bardzo widząc sens swego życia, łatwo schodzą na drogę przestępstwa. I w tej warstwie jest w książce brzydko i mroczno, jak w życiu, które toczy się na ulicach pod osłoną nocy. Ale jest również światełko nadziei – choćby w postaci ośrodka prowadzonego przez zakonnice, nastawionego na pomoc ofiarom przestępstw.

W związku z tym, że przedkładam nad inne pozycje o pogłębionej warstwie psychologicznej, słuchanie powieści Izabeli Szolc nie nudziło mnie, jak co niektórych, a nawet zachęciło do poszukania innych jej książek, gdyż pisze ona, bo faktycznie ma coś do powiedzenia.

Rzecz jest objętościowo niewielka, więc i słuchałam jej tylko 4,5 godziny, zagłębiając się w światek, którego nie znam od takiej strony.


[Opinia pochodzi z mojego bloga]