[…] doszło też do ogólnego upadku języka. Prawdopodobnie wynika on z tego, że czytamy coraz szybciej i coraz niechlujniej. Człowiek pisze mail i blog – albo co gorsza maila i bloga – i nikt tych tekstów po nim już nie poprawia, więc trafiają do czytelnika w takiej formie, w jakiej spadły z palców na klawiaturę. Coraz bardziej nas to uodparnia na niechlujny i byle jaki język. Oczywiście nonszalancja też bywa w literaturze potrzebna. […] Niechlujstwo bywa czasem wręcz wskazane, ale dziś najczęściej jest niezamierzone*.


Często dziwią mnie zmiany zachodzące w polszczyźnie, niestety częściej nie są to zaskoczenia pozytywne. Rzadko oglądam polską telewizję, ale jeśli już mi się zdarza, to zawsze czuję się tak, jakby ktoś dał mi obuchem w głowę: przedziwna artykulacja i akcentowanie, błędy, niestaranność, po prostu dramat. Dawniej prezenterzy i dziennikarze znakomicie mówili po polsku, to była rzecz, na którą zwracano dużą uwagę. Być może dziś uznano by to za dyskryminację, ale kiedyś osoba grasejująca nie mogła pracować w mediach, mogła być gościem, ale nie spikerem. Współcześnie nikt nie zwraca już chyba na takie rzeczy uwagi. Dla mnie to bardzo przykre obserwacje, bo jako tłumacz staram się pielęgnować urodę polszczyzny, pilnować tego dobytku, jakim jest mój rodzimy język, i wzbogacać go poprzez przekłady. Coraz mocniej utwierdzam się w przekonaniu, że postępujący proces upadku języka można odwrócić tylko poprzez czytanie, ale nie współczesnej literatury polskiej, tylko tej dawniejszej.
[…]
To, czym jest język polski, co umie, do jakich niuansów jest zdolny, można zobaczyć, czytając literaturę polską do lat siedemdziesiątych, góra osiemdziesiątych XX wieku, potem zaczyna się wielka epoka eksperymentowania. Współczesnej literatury nie jesteśmy dziś w stanie ocenić, bo jest ona wciąż in statu nascendi, nie wiemy jeszcze, co z niej pozostanie, to pokażą dopiero następne dziesięciolecia**.

---
* Michał Kłobukowski, „Wyrywanie wątroby”, w: „Przejęzyczenie. Rozmowy o przekładzie”, Wydawnictwo Czarne, 2015, s. 69.
** Teresa Worowska, „Na huśtawce”, tamże, s. 126-7.