„Ewangelia według Piłata” Érica-Emmanuela Schmitta to książka, której treść stanowi reinterpretację nowotestamentowego przekazu o zbawieniu.

Historia bezgranicznej miłości chrześcijańskiego Boga do człowieka, opowiedziana słowami Piłata, stawia w niezwykłym świetle problem wiary jako wartości samej w sobie.

Dla głównego bohatera śmierć Jeszui to początek drogi do prawdy własnego życia. Rzymski namiestnik, poszukując ciała ukrzyżowanego proroka, poszukuje tak naprawdę potwierdzenia, iż był on jedynie fantazmatem i ułudą tych, którzy zobaczyli w nim kogoś więcej. Fakty szybko zdają się jednak podważać ów pochopny sąd, a skutkiem tego są narastające wątpliwości Piłata. Upadanie kolejnych hipotez, związanych z rzekomym spiskiem wyznawców Jeszui, których celem miało stać się rozpowszechnienie jego kultu, przyczynia się ostatecznie do osobistego dramatu bohatera. Burzy jego wewnętrzny spokój i poukładany rzymski świat. Paradoksalnie, proces ten, skądinąd naznaczony pewną dozą dramaturgii, uwalnia go od analitycznego podejścia do życia, a tym samym otwiera przed nim piękno wiary. Stąd też trudna wędrówka Poncjusza Piłata drogami Galilei w poszukiwaniu ukochanej żony Klaudii jest metaforycznym obrazem zgłębiania tajemnicy wiary.

Powieść Schmitta, której kanwą stała się powszechna dla chrześcijan wiedza o zbawieniu, ujmuje przede wszystkim indywidualnym spojrzeniem na człowieka, który szuka sensu życia. Przestrzega jednocześnie przed pułapką racjonalnego pojmowania rzeczywistości oraz sprowadzania jej do wymiaru zdarzeń przyczynowo-skutkowych. Na przykładzie obrazu Piłata pokazuje, iż sens życia nieodzownie związany jest z pierwiastkiem metafizycznym. To właśnie doświadczenie nielogiczności faktów i braku ich rozumowego wyjaśnienia otwiera przed bohaterem nowe horyzonty. Wyzwala go z pęt racjonalizmu, przynosząc wewnętrzny spokój.