Przyglądał się kobiecie, która była jego żoną od ponad dwudziestu lat, świadom, że coś z nią jest nie w porządku, ale nie potrafił stwierdzić co. Przyglądał się jej, a ona odwzajemniła spojrzenie z zagadkowym uśmieszkiem.
- Co się stało? - zapytała.
To, że słyszała, jak mówił o kimś martwym, powinno wystarczyć, ale nadal się jej przyglądał, starając się dojść, co jest nie tak. W końcu zrozumiał i wypalił: - Nie czytasz. - Nie miała przed sobą ani książki, ani gazety, ani żadnego pisma. Po prostu czekała na niego, pijąc kawę.
- Kiedy wyjdziesz, zrobię sobie jeszcze kawy, pójdę do łóżka i poczytam, dopóki dzieciaki nie wstaną - powiedziała.
Spokój powrócił do wszechświata Brunettiego. Dokończył kawę, pocałował Paolę i poinformował ją, że nie wie, kiedy będzie w domu, ale jak będzie wiedział, to do niej zadzwoni*.


---
* Donna Leon, "Mętne szkło", przeł. Alicja Skarbińska-Zielińska, wyd. Noir sur Blanc, 2010, s. 146.