„Everyman” Philipa Rotha to refleksyjna książka o starzeniu się i umieraniu. Głównym bohaterem jest nieznany nam z imienia i nazwiska Żyd, który po przejściu na emeryturę przeprowadził się do luksusowej wioski dla emerytów na wybrzeżu New Jersey. Mógł do woli korzystać z basenu, kortów tenisowych, klubu fitness, pracowni artystycznych i wielu innych udogodnień, ale stało się coś, czego nie przewidział – stracił zainteresowanie tymi zajęciami. Nie chciało mu się też czytać gromadzonych przez lata książek o sztuce ani malować obrazów. Gdzieś zniknęła energia, życie stało się jałowe, nudne. Interesowały go tylko sprawy szwankującego ciała, a dominującym uczuciem stał się strach przed hospitalizacjami i śmiercią.

I choć lęki starości Roth opisał wnikliwie i bezlitośnie, choć posłużył się ładnym, eleganckim stylem, książki nie mogę uznać za bardzo dobrą, a to dlatego, że „Everyman” nie wzbudza żadnych emocji. Wydarzenia zostały przedstawione w sposób chłodny, beznamiętny i monotonny. Brakuje dynamiki, jakiejś iskierki, która sprawiłaby, że czytelnik przejąłby się losami postaci.

Pod względem konstrukcji „Everyman” bardzo przypomina „Śmierć Iwana Ilicza” Lwa Tołstoja. Obydwa utwory zaczynają się opisem pogrzebu głównych bohaterów, po czym następują retrospekcje, dzięki którym poznajemy życie tych bohaterów ze szczególnym uwzględnieniem chwil, kiedy chorowali i... umierali. Obydwa utwory są bardzo pesymistyczne, pokazują nie tylko udręki chorych ludzi, ale też obojętność zdrowych na cudze cierpienie i śmierć.

Everyman (Roth Philip). Napisane 07.04.2014