"»Mansarda« to poemat, jak gdyby echo przeżyć... »Mansarda« unika rzeczywistego świata. Jest transpozycją. Dlatego nie ma w niej prawdziwych obrazów, prawdziwych przeżyć. Ta książka, w której rzeczywistość jest nieobecna, to poemat satyryczny, satyryczny w stosunku do idealizmu młodości. Mój ówczesny dylemat, który pozostał dylematem po dziś dzień: biblioteka czy burdel, mądrość życia czy mądrość wegetacji, filozof czy Don Juan. Doświadczenie świata czy doświadczenie jednostki. Bezgranicznie małe, bo jednostkowe, bo moje".

Fragment nie dokończonej książki-rozmowy z tomu "Życie, literatura"


Pierwsza powieść Kiša. Powieść miłosna? Powieść o edukacji sentymentalnej? Portret artysty z czasów młodości?

Czymkolwiek jest ta książka, na pewno zawiera w sobie, jak w kryształowej szkatułce, modele tematów, motywów, symboli, strategii literackiej, łączenia literatury z życiem, stylu, póz i uroków, które w późniejszej twórczości Kiša będą powracać, ewoluować i mienić się wielością barw pod piórem tego "poety prozy".

[Świat Literacki, 1997]