Tak jak upadek Kartaginy pod naporem Wandalów w 439 r. nie oznaczał kresu rzymskiej kultury w Afryce, tak słynna wyprawa Belizariusza sto lat później (533-534) nie zagwarantowała tej krainie trwałego pokoju. Po upadku barbarzyńskiego królestwa jego dawni mieszkańcy – choć oficjalnie wyzwoleni – stali się ofiarami zarówno mauretańskich najazdów, lokalnych buntów czy uzurpacji, a także obiektem brutalnego traktowania ze strony powracającej na te tereny rzymskiej armii i administracji. W takich warunkach przyszło żyć i tworzyć gramatykowi Flawiuszowi Kreskoniuszowi Koryppusowi, nazywanemu dziś często ostatnim epikiem starożytności.

Tematem pierwszego poematu pt. „Joannida albo o wojnach libijskich ksiąg VIII” są zwycięskie walki toczone przez armię rzymską pod wodzą Jana Troglity przeciwko zbuntowanym Maurom w latach 546-548 (dzięki retrospekcjom akcja utworu obejmuje także lata 533-545).To niezwykle cenne dzieło uzupełnia przekaz „Historii wojen” Prokopiusza z Cezarei, a momentami jest jedynym źródłem historycznym opisującym ten okres. Ponadto trudno przecenić wartość „Joannidy” w kontekście kultury, religii i zwyczajów Maurów.

„Pochwała cesarza Justyna Młodszego” traktuje o pierwszych kilkunastu godzinach panowania nowego cesarza Justyna II (15 XI 565), ceremoniach związanych z jego wyborem, pogrzebu Justyniana Wielkiego (jego poprzednika), przyjęcia poselstwa Awarów siedem dni później oraz inauguracji nowego roku konsularnego 1 I 566 roku. Poemat poprzedzają: poetycki wstęp – w zasadzie kolejny panegiryk na cześć cesarza z prośbą o wsparcie, a także podobny utwór skierowany do magistra officiorum i kwestora sacri palatii Anastazjusza. Dzieło jest unikatowym, bardzo szczegółowym i wiarygodnym źródłem historycznym, które ukazuje wschodniorzymski ceremoniał dworski VI w. oraz dobrze oddaje ówczesne poglądy na istotę władzy cesarskiej.

[Historia Iagellonica, 2016]