– Stąd ten Bosch? Stwarza to pan? Po co?
– Czy pan nie rozumie? Stwarzam, bo chcę. Bo ten świat daje mi taką władzę. A ogród jest cudowną alegorią władzy, jaką, zdaniem Boscha, Bóg miał nad ludźmi. Piekło i niebo. Ogród rozkoszy i ogród cierpienia. Mam swój lud. Lud, który przekuwam w coś nowego. Sprawiam, że przechodzi historyczne zmiany. Ze średniowiecznego troglodyty z mieczem w Nowego Człowieka! W tej dolinie widział pan proces wychowywania. Nagroda i kara. Ci, którzy zaznali kary, marzą o nagrodzie. Ci, którzy zaznali nagrody, wiedzą już, o co walczą, i mają motywację.
– Ale po co?
– Bo to jest władza, panie Drakinow. Ja jestem władzą. Jestem bogiem. To jak pan sądzi, dam się teraz zawieźć na tę ciasną, brudną, zaludnioną planetę, żeby tam byle kto mówił mi, co mam robić? Wymachiwał jakąś spleśniałą, burżuazyjną demokracją? Zetlałymi pojęciami dobra i zła?*

---
* Jarosław Grzędowicz, "Pan Lodowego Ogrodu" t. 1, wyd. Fabryka Słów, 2009, s. 529-530.