Starożytni Egipcjalnie sądzili, że żuk gnojarz jest stworzeniem jednopłciowym, co musiało być pokłosiem wiary, że żywy okaz jest wskrzeszany bezpośrednio z okazu martwego.
Cywilizacja, która miała środki i siły wystarczające do zbudowania świątyń i piramid, wytwarzania wspaniałych tkanin i zapełniania bibliotek, w której bogów wyobrażano sobie na kształt zwierząt, a wiara była wystarczająco silna, aby popychała do wznoszenia piramid jako gwarancji życia pozagrobowego, musiała badać skarabeusze i zebrać pewną wiedzę o ich zwyczajach i cyklu życiowym. Ludzie pragnęli poznać zwierzęta, które były tak istotne dla osiągnięcia życia pozagrobowego.
Starożytni Egipcjanie wpletli zdumiewająco wiele faktów przyrodniczych w swoją opowieść o stworzeniu, ale wszystko pojmowali opacznie (...). Dzisiaj wiemy więcej o żukach gnojowych, a także o wielu, wielu sprawach i snujemy nową opowieść o stworzeniu. Żeby osiągnąć życie pozagrobowe nie musimy owijać zwłok w celu upodobnienia ich do poczwarki skarabeusza ani zaopatrywać w pożywienie w ciemnej, ukrytej komorze, do której prowadzi długi tunel (niczym korytarz drążony w ziemi przez skarabeusze) służący jako wejście i wyjście, tak aby wskrzeszone życie mogło ulatywać i ponownie zażywać rozkoszy ziemskich. Wierzenia starożytnych Egipcjan na temat recyklingu szczątków ludzkich robią wrażenie, ale nie są bardziej pomysłowe niż wierzenia innych, wcześniejszych ludów, które tak samo nie wiedziały, co się dzieje za widowiskową i urzekającą fasadą przyrody. Pierwsza cywilizacja w sensie zorganizowanego życia miejskiego, monumentalnych budowli i scentralizowanych form aktywności powstała kilkadziesiąt wieków przed naszą erą na obszarze wchodzącym dziś w skład Iranu. Ludzie tworzący tę cywilizację, zanim przenieśli się do miast, mieszkali w wioskach i trudnili się myślistwem. Prawdopodobnie czcili sępy, kruki, orły i żurawie lub przynajmniej podziwiali te duże ptaki. Sępy i orły sprzątały resztki zwierzęce, które stale wyrzucano na wioskowe śmietniska. Tym ptakom najwyraźniej przypisywano znaczenie symboliczne, o czym świadczy fakt, że ich skrzydeł używano w obrzędowych tańcach, które najprawdopodobniej służyły do przebłagiwania sił życia i śmierci*.

---
* Bernd Heinrich, "Wieczne życie", przeł. Michał Szczubiałka, Wydawnictwo Czarne, 2014, s. 194-195.