Autor: Agatha Christie
Tytuł: Przyjdź i zgiń
Wydawnictwo: Dolnośląskie
Liczba stron: 276
Przeczytana przeze mnie: Wrzesień 2015
Oceniona przeze mnie na: 5
Przyjdź i zgiń (Christie Agatha (pseud. Westmacott Mary))
Według mnie w dobrym kryminale chodzi o to, żeby do końca nie domyślić się, kto zabijał.
Christie osiąga ten efekt ilekroć ją czytam. Dlaczego więc dałam tylko piątkę? No bo skoro taki świetny kryminał, to powinna być 6. Jednak nie.

Do powieści Agaty Christie zwykle namawia mnie przyjaciółka. Dla mnie często są one za grzeczne, zbyt pruderyjne, pozbawione, tak charakterystycznych dla dzisiejszych książek brutalnych scen. Chociaż czytam je z zapałem, jeśli już dostanę jakąś w swoje ręce, to po jakimś czasie nie pamiętam ani imion bohaterów, ani tego, gdzie toczy się akcja, ani tego, dlaczego właściwie ten, czy ów padł ofiarą mordercy... Jak mogę streścić fabułę tej książki, skoro tak mało wiem? Mogę! Bo ogólny zarys mi w pamięci (podkreślam, dobrej) został.

Stenotypistka Sheila dostaje dziwny telefon ze zleceniem. Kiedy przyjeżdża na miejsce w domu zastaje trupa, niewidomą staruszkę i zegary zatrzymane na jednej godzinie.
Detektyw Poirot wkracza do akcji i stara się rozwikłać tę przedziwną sprawę.

O ile do Poirota mam niejaką słabość, o tyle Sheili nie polubiłam. Była dla mnie dziwna, rozchwiana, nieco histeryczna. No, niby nic dziwnego, bo znalazła trupa, ale jednak zachowywała się, jak wariatka.

Niewidoma starsza pani (imienia oczywiście nie pamiętam) była dla mnie postacią cudowną. Nie przejmowała się swoim losem, była pełna życia, wesoła, radziła sobie wspaniale bez jednego ze zmysłów i powiedziała takie mądre zdanie, że być niewidomym, to nie znaczy być bezradnym. Z tym akurat się zgadzam.

Właściwie fabuła jest wciągająca, zastanawiałam się, kto zabił, nie zgadłam, ale jednak czegoś mi zabrakło. Nie potrafię określić, czego. Może jestem zbyt wymagająca, może nie potrafię odnaleźć się w tej klasycznej przecież literaturze, ale wiem, że są tacy, co Agathę Christie kochają nad życie.
Mimo to, sięgnę po jej inne książki. Nie dlatego, że trzeba ją znać, ale dlatego, że to mimo wszystko (czyli mimo mojej subiektywnej przecież oceny) to dobre i wartościowe kryminały.