Już drugi tom przygód Harry'ego Pottera, wszystkim dobrze znanego ucznia szkoły Magii i Czarodziejstwa, a mianowicie Hogwartu.

Druga część w porównaniu z pierwszą nabiera rumieńców, to część z pazurem - staje się doroślejsza w treściach, jakie porusza i w sposobie, w jaki to robi; nie jest typową bajką dla dzieci, pierwsza zresztą też nią nie była.

Potter, Weasley oraz Granger, jak zwykle bardzo ciekawscy, próbują rozwiązać zagadkę Komnaty Tajemnic, a przy okazji dowiadują się wielu przydatnych rzeczy o osobach, które znały bądź dopiero poznają.

W oczy bije naciąganie całej akcji tak, by centralną postacią był Potter, świat kręci się wokół niego; irytujące jest niemal ciągłe unikanie kar itp. Ale takie już są opowieści o Harrym, kłuć mogą, jeśli czytamy całą serią, ale jeśli pojedynczo co jakiś czas, wszystko OK.

Nie zabrakło charakterystycznego humoru oraz wielu wymyślnych postaci oraz pozostałych magicznego świata.

Gdy czytamy Harry'ego, przenosimy się w świat również nawiedzany przez problemy, lecz tak nierzeczywiste, że chcielibyśmy, by spoczywały na naszych barkach - chcielibyśmy przenieść się w świat marzeń, a ta powieść w pewien sposób to umożliwia.

Historia jest zwieńczona takim oto zdaniem: "I razem przeszli przez bramę do świata mugoli"*. Dobitnie przedstawia fakt przejścia z tego magicznego świata do naszej szarej, pełnej problemów rzeczywistości.

Tekst nie jest odkrywczy tak jak seria o Harrym - wiadomo, że była to rewolucja i kamień milowy w czytelnictwie, szczególnie że zachęciła takie rzesze dzieciaków do czytania książek, lecz w książkach o nim ciągle używane są te same motywy, bohater i historia oczywiście dorośleją z każdym tomem, mimo tego pierwsze tomy są bardzo podobne, więc odsyłam do recenzji pierwszej książki cyklu, wprost spod mojej klawiatury.



---
* Joanne Murray Rowling, "Harry Potter i Komnata Tajemnic", tłum. Andrzej Polkowski, wyd. Media Rodzina, 2000.