Urodzony w 1945 r. w Wiedniu Viktor Farkas jest znanym austriackim pisarzem i publicystą, autorem kilkunastu książek z gatunku science fiction, jak również dotyczących ezoteryki i niewytłumaczalnych zjawisk. Z wykształcenia ekonomista (specjalizował się w teorii i praktyce reklamy), zajmuje się popularyzacją nauki, jest cenionym dziennikarzem i tłumaczem. Redaguje "Diskussion", klubowe czasopismo austriackiej filii elitarnej organizacji "Mensa" (do której należy), grupującej wyłącznie osoby o ponadprzeciętnym ilorazie inteligencji, pozostaje w bliskiej przyjaźni ze słynnym Erichem von Dänikenem, z którym dzieli zainteresowania.

– Pojedynczy ludzie, całe rodziny i wsie znikają w niewytłumaczalny sposób.
– Statki i samoloty rozpływają się w powietrzu.
– Od stuleci "coś" masakruje zwierzęta domowe.
– Grobowce zaczynają same wędrować.
– Szkielety ludzi i zwierząt sprzed milionów lat noszą ślady ran postrzałowych.
– Przestrzeń i czas przestają obowiązywać.
– Przedmioty i osoby prześladuje klątwa.

Czy takie oraz wiele innych podobnych, niewytłumaczalnych zjawisk można racjonalnie wyjaśnić? Są autorzy, którzy utrzymują, iż jest to niemożliwe, zaś istnienie rzeczy i spraw, "o których się filozofom nie śniło", stanowi dla nich dowód na bankructwo nauk przyrodniczych w ogóle...

Viktor Farkas twierdzi jednak, iż także naturę takich zjawisk można by zapewne wytłumaczyć na gruncie nauki, tyle tylko, iż najpierw należałoby wykazać niezbicie ich istnienie.

Zamysł tej książki – pisze w przedmowie – sprowadza się do wykazania, że istnieje coś, czego być nie powinno, a tym samym do zasiania wątpliwości co do tego, czy naprawdę wiemy to, co wiemy.

Zaakceptowanie tego, co na pozór fantastyczne, również w nauce prowadzi często do zmiany sposobu widzenia świata. Przykładem niech będzie fizyka kwantowa, wedle której materia może być jedynie padającym z hiperprzestrzeni cieniem, zakłóceniem geometrii czasoprzestrzeni, jeden zaś i ten sam przedmiot może się znajdować jednocześnie w dwóch miejscach. To prawda, Wszechświat może być absurdalny, ale absurdalność tę można zawsze wytłumaczyć. – Pan Bóg nie gra z człowiekiem w kości – mawiał Einstein. Ku tezie tej najwyraźniej skłania się sam autor książki.

[Świat Książki, 1994]