Książka: Dziwne losy Jane Eyre

[Ten tekst nie jest recenzją i przeznaczony jest dla osób, które znają książkę – zdradza treść i zakończenie.] W jednej z BiblioNETkowych dyskusji przeczytałam, że „Dziwne losy Jane Eyre” to książka naiwna. Chciałabym zaprotestować. „Jane” nie każdemu musi się podobać, to rzecz naturalna; i na pewno wiele złego można o niej powiedzieć – ale nie to, że jest naiwna. „Dziwne losy Jane Eyre” to powieść złożona strukturalnie i treściowo; nie bez powodu należy do kanonu klasycznej literatury angi...

"Dziwne losy Jane Eyre" czytałam po raz drugi. Po raz pierwszy czytałam je mnóstwo lat temu, gdy byłam bardzo młoda i pamiętałam z tego czytania tylko tyle, że książka mi się podobała, gdyż była o miłości, i że zakończyła się szczęśliwie. Teraz, czytając ją, zwracałam już większą uwagę również na niezwykłe piękno stylu, jakim pisała Charlotte Brontë, na opisy, które ukazują urodę Północnej Anglii w różnych porach roku, a także, w jaki sposób autorka portretuje głównych bohaterów, jak i poz...

Jane Eyre nie miała łatwego dzieciństwa. Jako osierocone niemowlę zamieszkała u niemiłej ciotki, która przy każdej okazji poniżała ją i upokarzała. Kiedy Jane skończyła lat 10, ciotka wysłała ją do szkoły z internatem. Z początku Jane było dość trudno przystosować się do panujących w szkole rygorystycznych zasad, ale po pewnym czasie przyzwyczaiła się i całe serce oddała nauce. Po ośmiu latach w szkole postanowiła zostać guwernantką małej Adele i rozpocząć zupełnie nowe życie. I wtedy poznała op...

Nie przepadam za opowieściami o miłości. Jednakże po „Dziwne losy Jane Eyre” sięgnęłam z ochotą. W końcu to klasyka, a na dodatek powieść obyczajowa, czyli coś, co lubię. Dodatkowo za przeczytaniem książki przemawiał fakt, że wszystkie wydarzenia w niej opisywane rozgrywają się w dziewiętnastowiecznej Anglii. Lubię czytać o tym okresie. Po prostu uwielbiam ten klimat starych dworków, te opisy dawnych obyczajów i konwenansów. Moje oczekiwania były dość wysokie. O tym, czy powieść je spełniła, opo...

Literatura europejska XIX w. to jedno z moich szczególnych pól zainteresowań. Wchłonęłam już dziesiątki jej owoców - lepszych, gorszych, a także prawdziwych arcydzieł. Mój gust też się zmieniał z czasem i z kolejnymi przeczytanymi książkami, choć rzadko się zdarzało, żeby jakaś książka ze szczytu mojej listy przebojów trafiła na dno, albo odwrotnie. Co do "Jane Eyre" miałam wysokie oczekiwania, zwłaszcza po przeczytaniu "Wichrowych Wzgórz", chociaż wiedziałam, że siostry pisały inaczej. Moje ro...

Czasami na naszej drodze spotykamy książki, które nie pozwalają się odłożyć na długo. Są to książki, które kuszą nas swoimi pożółkłymi stronicami, chociaż są nowe; książki, które każą przewracać stronę po stronie, chociaż ich zakończenie jest do bólu przewidywalne; książki, które wywołują wciąż nowe i żywe emocje, chociaż przefiltrowały je już miliony czytelników. Ja spotkałam taką książkę u schyłku minionego roku i zapomniałam się zupełnie... Mój zegar odmierzający dzień i noc poplątał wskazówk...

To powieść osadzona w zupełnie innym świecie: wiktoriańska Anglia, całkowicie inna funkcja pełniona w społeczeństwie przez kobiety, a do tego dosyć przewidywalna - nie ma mowy, żeby opowieść o ubogiej nauczycielce, która z czasem zdobywa mądrość życiową, starając się iść i za głosem serca, i rozumu, skończyła się inaczej. A jednak, błyskotliwa narracja i właśnie to, że książka ta nie mówi o sprawach niesamowitych, ale całkiem zwyczajnych i znanych każdemu, czyni ją bardzo przystępną i sprawia, ż...

Po "Dziwne losy Jane Eyre" sięgnęłam podczas świąt Bożego Narodzenia, które zapewniły całkowity spokój od trosk doczesnych i pozwoliły zająć się sprawami dalekimi od codziennej rutyny. A że byłam niedługo po lekturze biografii rodziny Bronte, pozycja ta przykuła mój wzrok. Ciekawił mnie sposób jej napisania, jak i świat widziany oczami Charlotty. Jak wiele elementów ze swojej biografii mogła tam wpleść? Ile marzeń mogło zmieścić się w powieści tej niezbyt ładnej (jak mówiono) panny, có...

Nie pamiętam, gdzie przeczytałam to zdanie. Zapewne wiele Pań - tych młodszych i tych starszych - znajdzie w osobie bohaterki pokrewną duszę; cóż, że sprzed prawie dwustu lat. Czy tak bardzo się różnimy od kobiet żyjących w epoce wiktoriańskiej? Powieść jest zaliczana do kanonu powieści angielskiej, niektórzy zaszeregowali ją do gatunku powieści gotyckiej, popularnej i rozpowszechnionej w tamtym okresie, z powieścią Mary Shelley, "Frankeinstein", na czele. "Jane Eyre" to opowieść o młodej, sa...

Niezwykła książka przybliżająca losy sieroty, później guwernantki w jednej z angielskich posiadłości. Odnajdujemy tu niezwykle skrajne portrety kobiet. Pierwsza to tytułowa bohaterka, której delikatność, spokój, opanowanie uświadamiają Rochesterowi, na jaką kobietę czekał przez całe swe życie, jednak, jak już sygnalizuje sam tytuł, ich wspólne szczęście przesłania mroczna tajemnica tkwiąca w murach hrabstwa. Druga to panna Bianka - utalentowana, obdarzona niepospolitą urodą i bogactwem, czyhając...

"Wielce prawdziwe jest powiedzenie, że »piękność leży w oku patrzącego«. Pozbawiona rumieńca, śniada twarz mojego chlebodawcy, jego kwadratowe, potężne czoło, szerokie czarne brwi, głębokie oczy, wybitne rysy, mocno zarysowane, surowe usta świadczące o energii, stanowczości, woli - wszystko to nie było piękne wedle wszelkich reguł; dla mnie jednak ta twarz była więcej niż piękna; przykuwał mnie jej urok, wywierała na mnie ujarzmiające wrażenie. Nie chciałam go kochać; ciężko walczyłam, by wyplenić z serca ziarno kiełkującej miłości; a teraz, za pierwszym spojrzeniem na niego, ziarna te puszczały pędy silne i zielone! Budził we mnie miłość, nie patrząc nawet na mnie".

fragment książki


Charlotte Brontë, (1816-1855) urodziła się w Yorkshire w północnej Anglii. Otrzymała edukację domową, następnie oddano ją do szkoły dla dziewcząt w Cowan Bridge. Przebywała też jakiś czas w Belgii, utrzymując się z nauczania angielskiego. Pierwsza jej powieść "Profesor", napisana pod wpływem uczucia do jednego z brukselskich nauczycieli, nie została za jej życia wydana, natomiast opublikowane w 1847 r. "Dziwne losy Jane Eyre", również oparte na motywach autobiograficznych, spotkały się z entuzjastycznym przyjęciem krytyki i czytelników. Cenione są również jej późniejsze powieści:"Shirley" (1849) i "Villette" (1853).


"Dziwne losy Jane Eyre" zostały dwukrotnie zekranizowane – w 1943 i 1997 roku.

"Dziwne losy Jane Eyre" ukazały się po raz pierwszy w 1847 roku i stały się wielkim sukcesem wydawniczym. Powieść, zaliczana do szczytowych osiągnięć literackich epoki wiktoriańskiej, harmonijnie łączy melodramatyczną fabułę z wnikliwą obserwacją psychologiczną oraz nastrojem tajemnicy i grozy.

Osierocona dziewczyna podejmuje pracę nauczycielki w posiadłości Edwarda Fairfaxa Rochestera. Zostaje jego narzeczoną, ale Rochester ukrywa przed światem ponury sekret.

Charlotte Brontë opowiada o wielkim uczuciu, które połączyło ludzi z różnych, tak odległych od siebie sfer – w świecie, gdzie konwenanse stanowiły o towarzyskim "być albo nie być".


[Świat Książki, 2020]

"Dziwne losy Jane Eyre" to książka niezwykła. Jest jedną z tych powieści, które na pierwszy rzut oka wydają się naiwne i pospolite, lecz po przeczytaniu zaledwie kilku stron ukazują nam świat, jakiego się nie spodziewaliśmy. To świat młodej, niezależnej kobiety nieposiadającej nic, a jednak mającej tak wiele, drobnej osóbki z odważną, silną duszą i kochającym sercem. To świat Jane Eyre. Mam nadzieje, że ta powieść każdemu czytelnikowi dostarczy nie tylko wzruszeń, ale też bodźców do przemyślenia...

- Panno Temple (...) co to za dziewczyna, ta, która ma kręcone włosy? Rude włosy, pani, w lokach na całej głowie? (...) - To Julia Severn - odpowiedziała panna Temple bardzo spokojnie. - Julia Severn! A dlaczego ona albo którakolwiek inna ma loki? Dlaczego wbrew wszelkim przepisom i zasadom tego domu tak się otwarcie stosuje do światowej mody - tu, w zakładzie dobroczynnym, prowadzonym na zasadach Ewangelii - że śmie nosić włosy całe w lokach? - Włosy Julii kręcą się z natury - odpowiedziała...

Lowood było miejscem ponurym i panowała w nim surowa dyscyplina, jednak Jane Eyre czuła się tam lepiej niż u swojej krewnej. Spędziła tam osiem lat życia. Pewnego dnia postanowiła poszukać posady guwernantki. Na jej ogłoszenie odpowiedziała pani Fairfax z Thornfield. Kiedy Jane przyjechała do Thornfield okazało się, że jej podopieczną jest ośmioletnia Adelka, pani Fairfax jest gospodynią, a cały majątek należy do Pana Rochestera. „Jane Eyre” to powieść o dziewczynie, która nigdy nie była ko...