Teksty i komentarze

Dokładnie. Zgadzam się z tobą. Albo ty nieświadomie zgadzasz się z moim myśleniem, moim nastawieniem. Abstrahując od drugiego powodu - dla mnie wręcz „oczywistej oczywistości” - to temat „po prostu” szpitali jest dla mnie za ciężki, a ten drugi powód to oczywiście dokładnie to, co podałaś: „[książka] jest na wskroś rosyjska, opisuje mentalność Rosjan, ich sposób myślenia, rozumowania i działania”, co w świetle obecnej sytuacji mnie też odrzu...

„Czytamy i poleamy” doczekały się zestawienia pozycji, które chciałabym przeczytać, teraz kolej na książki miesiąca z motywe przewodnim. Tyle ciekawych tematów, tyle ciekawych zgłoszeń, niech cieszą oko i zachęcają do czytania. Lipiec 2022 Motyw przewodni: Morze Książka miesiąca: Tatuś Muminka i morze Chcę przeczytać: Morze, morze Szaman Morski Sierpień 2022 Motyw przewodni: Góry Książka miesiąca: Księga Tatr Chcę przeczytać: Bella...

Dziękuję za informację. To, że książka "Oddział chorych na raka" jest świetna, nie zmienia faktu, że na pewno jest na wskroś rosyjska, opisuje mentalność Rosjan, ich sposób myślenia, rozumowania i działania - nie jestem tym zainteresowana, a można powiedzieć odrzuca mnie. Ponadto książka mówi o szpitalu, chorobach. Mam starych rodziców, coś wiem o chorobach, szpitalach, personelu szpitalnym. Nie mam zamiaru jeszcze bardziej się dołować.

"Oddział chorych na raka" jest świetną książką i nie jest o gułagach. Tak tylko mówię.

Z Sołżenicynem jest wszystko w porządku. Gdybym nic nie wiedziała o Rosji i o gułagach, to Jeden dzień Iwana Denisowicza by mną trochę wstrząsnął. Ponieważ coś tam jednak wiem, książka aż tak mnie nie poruszyła. Ale nie będę czytać innych książek Sołżenicyna, choćby były najlepsze na świecie, bo nie chcę już zagłębiać się w tej tematyce. Także nie mam ochoty poznawać więcej Annie Ernaux. Mimo iż oceniłam jej Lata na 5,5 to jej pisarstwo mnie nie...

Pierwszy raz czytałem Wilt gdzieś w V.2001 – zakupiłem jakiś czas temu cały cykl i zaczynam powoli powtarzać. Co dostaję w pierwszej części, onegdaj ocenionej na 4.0? Krwisty, angielski humor, bez żadnego dostojnego pitu-pitu, odbijającego się czkawką czytelniczego niesmaku, jak w Trzech panów w łódce, nie licząc psa. Solidnie się uśmiałem, tak dzięki samej intrydze, jak i humorowi słownemu, a także pięknym portretom pewnych instytucji, posta...

Zaczynając tę książkę oczekiwałam trochę bardziej biografii, niż reportażu - pewnie stąd mój zarzut o niedostatek emocji. Zresztą, takie czysto statystyczne książki zdecydowanie mniej mi odpowiadają, lubię dołączanie osobistych uwag.

16/ Strzała z Elamu 17/ Pogrom w przyszły wtorek 18/ Ona śpiewała bolera 19/ Ten, który przeżył 20/ Kino Venus