Książka: Prawda

Dlaczego Pratchett jest niezmiennie genialny?! - pytam siebie ze złością. Czemu ma monopol na genialne fabuły, celne uwagi, barwnych, ciekawych bohaterów i ukazywanie rzeczywistości w krzywym zwierciadle, w którym, jak wiadomo, można dostrzec najczęściej czystą prawdę? A skoro już o prawdzie mowa... Nieodkryty talent pisarski, William de Worde (z TYCH de Worde'ów!...) spaceruje sobie ulicami Ankh-Morpork (kloaki tego świata - Świata Dysku), szukając szczęścia. Nie wie, że szczęście już do nie...

To nie pierwszy Pratchett, po którego dwukrotnym czytaniu nie zostało w moich notatkach ani śladu. To znaczy, jest ocena, z zaznaczeniem, że za drugim razem poprawiłam ją z 5 na 6, i to wszystko. Żebym nie napisała nic o książce, która mi się tak podobała, wydało mi się niemal nieprawdopodobne, ale papier nie kłamie: nie znalazłam nic. Może zapisałam wrażenia nie w zeszycie, lecz na luźnej kartce, która mi się potem zapodziała, zanim zdążyłam przenieść jej zawartość na dysk? W każdym razie teraz...

William de Worde jest przypadkowym wydawcą pierwszej gazety na Dysku. Musi sobie radzić z tradycyjnymi problemami dziennikarskiego życia - ludźmi, którzy chcą, by zginął, wampirem na odwyku, żywiącym samobójczą fascynację fotografowaniem z lampą błyskową, innymi ludźmi, którzy też chcą, by zginął, choć w inny sposób, oraz, co najgorsze, człowiekiem, który błaga go, by publikował zdjęcia jego ziemniaków o zabawnych kształtach.

"„Prawda” to czysta rozkosz. Jest bardzo, bardzo zabawna...".
Peter Ingham, "The Times"

"Prawdziwa rozkosz czeka fanów Pratchetta w tej dwudziestej piątej powieści ze Świata Dysku".
Maggie Pringle, "Daily Express"

"Płynna, ze skomplikowaną intrygą, a miejscami bardzo śmieszna".
James Delingpole, "Daily Telegraph"

[Prószyński i S-ka, 2007]