Książka: Kanalia

Po przeczytaniu w dosyć krótkim czasie kilku kryminałów skandynawskich - sięgnęłam po kryminał polski. Jednakże nazywając "Kanalię" tylko kryminałem skrzywdziłabym i książkę, i zapewne autora. Jest to kryminał, ale również powieść psychologiczna z dodatkami obyczajowymi. Policja znajduje zwłoki trzech osób zabitych w niewielkich odstępach czasu. Te zbrodnie wydają się zupełnie oddzielnymi sprawami, absolutnie nie widać powodów, dla których można byłoby je łączyć. Młoda kobieta zastrzelona i w...

Fala zbrodni: młoda kobieta zostaje wyłowiona z Wisły - ktoś wcześniej wpakował jej kulę w potylicę. W praskich slumsach znaleziono narkomana, któremu tępym narzędziem roztrzaskano głowę, a pewna pani architekt, we własnym mieszkaniu, zostaje bestialsko zamordowana. Sprawca torturuje ją i zostawia Talmud, zaznaczając krwią ofiary wersy mówiące o "sprawiedliwej zemście" - wszystko wskazuje na mord rytualny.

Pozornie te trzy śmierci nie mają ze sobą związku, bo cóż może łączyć bogatą architekt, narkomana i zastrzeloną dziewczynę. Ale kula w jej głowie pochodzi z izraelskiego uzi, a ona sama okazuje się być prostytutką... Ustalenie tożsamości narkomana przynosi nieoczekiwane sensacje... Przeszłość pani architekt także jest bardzo interesująca...

Trwa śledztwo. Cyniczny inspektor Markowski, komisarz Senik oraz asystent Lepka, zupełny żółtodziób, muszą rozwiązać tę sprawę, która coraz bardziej przypomina partię szachów.

[Jacek Santorski & Co., 2006]

Pozycja z gatunku żenujących. Coś tam się zaczyna niby zawiązywać, ale niedojrzałość autora, szowinizm i upodobanie do drastycznych szczegółów przy braku pomysłu na spójną fabułę dają w sumie koktajl mocno niestrawny. Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu Wszystko za bardzo szeleści papierem.