Książka: Korytarz

Zbiór opowiadań Marka Ławrynowicza, mniej bądź bardziej związanych ze śmiercią bądź przemijaniem. Zabawne teksty, ale i z nutką nostalgii. Chyba najbardziej podoba mi się opowiadanie "Czarne oczy nie chcą spać". Bohater opowiada perypetie po śmierci swojego przyszywanego dziadka, mieszkającego w Pradze. Wraz z sąsiadem dziadka musi się zmagać z wieloma problemami - biurokracją: "Poproszę o akt zgonu. - Nie mamy jeszcze aktu zgonu. Sterylna urzędniczka spojrzała na nas z bezbrzeżnym zdumien...

"Korytarz", nowy zbiór opowiadań Marka Ławrynowicza, jest książką o śmierci, co nie znaczy – śmiertelnie poważną. Sprawy ostateczne przeplatają się tu z kabaretowymi żartami, czarny humor z subtelną ironią. Ławrynowicz pisze o pośmiertnej odysei zegarmistrza, którego zwłoki przemieszczają się po Pradze między kostnicą nr 1 a kostnicą nr 2, o trzymającym w szafie nagrobną rzeźbę pracowniku zarządu cmentarza i rozgrywkach ludzi walczących o zwalniające się właśnie atrakcyjne miejsce pochówku…

W "Korytarzu" granica między iluzją a rzeczywistością zaciera się i nie wiadomo już, co jest dowcipem, a co ponurą prawdą. Jak w opowiadaniu "Trasa", w którym podstarzali artyści kabaretowi giną kolejno w trakcie występów dla klienteli agencji ubezpieczeniowej. Mortadel – alkoholik od lat opowiadający ten sam dowcip o ukradzionej kiełbasie – tonie w rzeczce; następnie odchodzi rozczarowany grubiaństwem i zidioceniem publiczności Wielki Konferansjer; potem Pola, podstarzała piosenkarka, wpada pod samochód. Ostatni umiera fraszkopis Bronio, kiedy nie mając pojęcia, jak zapełnić w pojedynkę program, opowiada na scenie dramatyczną historię pewnej trasy. I właśnie wtedy publiczność śmieje się po raz pierwszy.

Autor potraktował temat z iście hrabalowską swobodą i z właściwą czeskiemu pisarzowi maestrią. "Korytarz" to książka o śmierci z ludzką twarzą.

[WAB, 2006]