Książka: Ziemia, planeta ludzi

Moraliści mogą nudzić, a nawet drażnić. Ich książki natomiast, które są zestawem elementarnych wartości, na ogół stoją pokryte grubą warstwą kurzu. Jest jednak kilku autorów, którzy potrafią mówić o tych, zdawać by się mogło, najprostszych rzeczach. Do tej grupy zalicza się także Antoine de Saint-Exupéry. "Ziemia, planeta ludzi" została wydana w 1939, w czasach, gdy nad Europą ciążyło już widmo wojny. Czy trzeba mówić, jak wiele kryło się tu paradoksu? Gdy inni zwiastowali już nadciągającą zagła...

"Ziemia - planeta ludzi" to opowieść, której nie da się przeczytać przed telewizorem i zrozumieć, co autor miał na myśli. Napisana jest ona w specyficzny sposób - zwykłe historyjki związane z zawodem pilota, opowieści znajomych autora, a pomiędzy to wplątane perełki i głębokie przemyślenia autora dotyczące ludzi i świata, np: "Dbając tylko o dobra materialne, sami sobie budujemy więzienie. Zamykamy się w nim samotni z naszymi pieniędzmi z popiołu, które nie dają nam nic, dla czego warto żyć..."*...

Książka opowiada o losach narratora-pilota i jego przyjaciół po fachu. Sławi i przeklina ich zawód, ale przede wszystkim docenia człowieka takim, jakim jest, ze wszystkimi jego wadami i zaletami. Chwali głośno jego sukcesy i milczy w razie błędu, bowiem człowiek jest tylko człowiekiem. A być człowiekiem na przekór niedoskonałości maszyny, nocy, wiatru, burzy, pustyni, piasku, morza i gór to trudna sztuka, w której pomylić się można tylko raz. Czy narrator uniknie błędu? Czy wygra z siłami natury...

Książka nie należy do tych, które można "łyknąć" na przystanku autobusowym czy przed telewizorem. Żeby ją zrozumieć, musiałam przeczytać ją w ustronnym miejscu, na powietrzu, z dala od tzw. cywilizacjii. Jej główny bohater (pilot) rozpisuje się na temat swych przyjaciół, którzy cudem przeżyli katastrofę, lub którym się to nie udało. Sam kiedyś przeżył lotniczy wypadek. Razem z kompanem znajdują się gdzieś na pustyni, z dala od jakichkolwiek osiedli ludzkich. Podróżują z niewielkim zapasem ży...

Antoine de Saint-Exupéry (1900-1944), francuski pisarz i lotnik, jeden z pionierów lotnictwa cywilnego, w swojej twórczości literackiej nawiązywał do osobistych doświadczeń. Opisywał przeżycia ludzi związanych z niebezpieczeństwem zawodu pilota cywilnego, torujących nowe szlaki przelotów komunikacyjnych. Bohaterów swych przedstawiał jako ludzi silnych, świadomych swej misji zbliżania ludzi różnych narodowości.


"Ziemia, planeta ludzi" (1939) to zbiór opowiadań stanowiących rodzaj reportażu literackiego, w których wspomnienia pilotów splatają się z refleksjami dotyczącymi najważniejszych spraw w życiu człowieka: odpowiedzialności, przyjaźni, solidarności, poczucia obowiązku, bohaterstwa na co dzień.

W czasie II wojny światowej Antoine de Saint-Exupéry brał czynny udział w walkach z Niemcami. Zginął 31.VII.1944 roku podczas zwiadowczego lotu nad Morzem Śródziemnym.


[Składnica Księgarska, brak roku wydania]

Książki nie da się przeczytać jednym tchem, bo byłoby żal tak szybko "przelecieć" nad perełkami. Książka zawiera krótkie historyjki z życia pilota i jego kolegów. Na marginesie: jeszcze kilkadziesiąt lat temu lotnictwo było zupełnie inne. To zupełnie inny świat pilotów, tylko natura i człowiek w przestrzeni... Co oczywiście nie znaczy, że jest wartościowa tylko dla pilota. Choć niewątpliwie piloci przede wszystkim powinni ją czytać. Należy ją czytać powoli, smakując, robiąc pewne odstępy pom...

To książka, dla której zabrakło tu kategorii. "Książki, które zmieniły twoje widzenie świata" - może taka kwalifikacja byłaby dobra. To powieść o prawdziwych mężczyznach, powieść o człowieczeństwie i męstwie w każdym calu, niech się Hemingway schowa, a jednocześnie tak wzruszająca, że słów brakuje. Powieść o lotnikach, napisana przez lotnika. Życie dopisało do niej tragiczny epilog, bo ze swojego ostatniego lotu genialny pisarz nie wrócił...