Książka: Dom lalki

Dramat nie jest moją ulubioną formą wypowiedzi literackiej. Same dialogi to dla mnie za mało, zwykle interesuje mnie to, co pomiędzy nimi - jak autor opisuje świat, jak go interpretuje. U Ibsena jednak tych opisów mi nie brakuje. Ale i tu najważniejsze rozgrywa się między słowami. Najważniejsza w "Domu lalki" jest przecież finałowa scena, w której Nora niewiele mówi, słucha jedynie bolesnych słów męża, i to właśnie wtedy zrozumieć można najlepiej, co się dzieje w jej duszy. Ale zacznijmy może od...

Henryk Ibsen (1828–1906), wybitny dramatopisarz, jest twórcą norweskiego teatru narodowego i wielkim reformatorem teatru. Początkowo nie doceniany przez rodaków, znaczą część życia spędził poza granicami kraju, gdzie powstała większość jego sztuk.

Ibsen pisał dramaty oparte na motywach z przeszłości i legendach norweskich, zajmował się też tematyką społeczno–obyczajową oraz wprowadził do dramatu europejskiego elementy realizmu.

Do cyklu jego dramatów realistycznych należą: „Podpory społeczeństwa” (1877), „Upiory” (1881), „Wróg ludu” (1882), „Dzika kaczka” (1884) oraz „Dom lalki (Nora)” (1879), sztuka, która wywołała burzliwe dyskusje, stając się naonczas niejako sztandarem walki o równouprawnienie kobiet.

Inne znane dzieła Ibsena to „Brand” (1866), „Peer Gynt” (1867), „Hedda Gabler” (1890) i „Budowniczy Solness” (1892).

Twórczość Ibsena weszła na trwałe do repertuaru teatrów światowych.

[Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1985]