Książka: Nieznośna lekkość bytu

To, co wyróżnia "Nieznośną lekkość bytu" - to wielokierunkowość, wielopłaszczyznowość tej książki. Kiedy zabieramy się do czytania jakiejś powieści, często znamy zarys jej fabuły, wiemy, co po kolei się wydarzy czy też, nie daj Boże, jak książka się skończy. W „Nieznośnej lekkości bytu” zakończenie nie ma znaczenia, co pozwala nam tak naprawdę skupić się na całej treści książki. Pisząc o wielokierunkowości mam na myśli to, że Kundera łączy w tej powieści historię, romans, filozofię i dramat czło...

Jeżeli książka jest dobrze napisana, czytając ją, można poczuć zapach, zajrzeć w oczy bohaterom, zapomnieć o własnym istnieniu. Gdy dobra książka skończy się, rzeczywistość niemiłosiernie kłuje w oczy, nadgarstki bolą od szczypania, a umysł pozostaje przez dłuższy czas w stanie osłupienia. W taki stan wprawia m.in. czeski pisarz, Milan Kundera. „…Powieść nie jest wyznaniem autora, lecz badaniem tego, czym jest ludzkie życie w pułapce, którą stał się świat…”*. „Nieznośna lekkość…” jest dokład...

9/10 Kiedyś, jeden z moich znajomych powiedział mi: "Ciężko jest lekko żyć". Zdanie to zostało wypowiedziane po 3 dniach jego nieustannych balów suto zakrapianych alkoholem. Kundera próbuje nam, moim zdaniem, powiedzieć to samo, acz w bardziej filzoficzny sposób i obejmując dużo szersze, niż trzydniowy kac, horyzonty. Zacznę od minusów książki (oczywiście będących minusami dla mnie). Po pierwsze, co może się wydać dziwne, wielopłaszczyznowość powieści. Kiedy chcemy powiedzieć o wielu rzecz...

Kundera och, Kundera ach. A u Kundery to, u Kundery tamto, Kundera taki i owaki. No właśnie, bo zwykle jeśli już spotykałem się z nazwiskiem czeskiego (choć niekoniecznie piszącego po czesku) pisarza, zazwyczaj odbywało się to wśród aplauzów. Mniejszych i większych, ale jednak. I tak jakoś wryło mi się w pamięć jego dźwięczne nazwisko, zakodowało się jako synonim wysokiej jakości literatury, a moje oczekiwania narastały pomimo przekładanego z roku na rok pierwszego razu z jego twórczością. Ale n...

Najpierw obejrzałem film, z którego najbardziej pamiętam scenę, kiedy Teresa (grana przez zjawiskową Juliette Binoche) zaczyna tańczyć z radości, bo widzi, że Tomasz (w tej roli Daniel Day-Lewis) jest o nią zazdrosny. Teraz, po latach, przy okazji wyjazdu do Czech na kilka dni, sięgnąłem po "Nieznośną lekkość bytu" Milana Kundery jako dobrą towarzyszkę w tej niedalekiej podróży. Nie zawiodłem się. Czeski intelektualista, który spędził wiele lat na emigracji we Francji, miesza w niej wątki polit...

„Nieznośna lekkość bytu” Milana Kundery to niezwykła historia miłości Tomasza i Teresy. Paradoksalnie, piękno uczucia tych dwojga dojrzewa na tle owładniętej ułudą komunizmu Pragi. Bohaterowie powieści Kundery wydają się jednak nie zaprzątać sobie głowy tym, co na pozór składa się na ów zewnętrzny świat. Dając się ponieść uczuciom odkrywają, że cząstka drugiego jest niejako organicznie związana z ich bytem. Dla Tomasza, młodego i obiecującego chirurga, Teresa nie jest tylko kolejną z wielu kocha...

To nie jest jakieś „120 dni Sodomy” jak myślą niektórzy, gdy słyszą o ilości scen erotycznych w książce. To nie jest też „Tako rzecze Zaratustra!” Nietzschego, jak sądzą niektórzy słysząc o idei wiecznego powrotu. Nie jest to też, nareszcie, jakieś „Przeminęło z wiatrem”. W „Nieznośnej lekkości bytu” wiele zaskakuje, nie jest to nic z powyższych. Jest to natomiast czysty Kundera. Przewrotny, pesymistyczny, ale w swoim stylu genialny. „Einmal ist keinmal!” wykrzykuje z obłędem narrator powieśc...

Szkoda, że Kundera postanowił swoje filozoficzno-etyczno-polityczne rozważania ubrać w formę powieści, a nie na przykład esejów. Jako powieść ta książka mi się nie podoba, irytuje mnie natrętna persona narratora, to ciągłe „myślę, że” i „moim zdaniem” rodem z naukowej dysertacji. Postacie, choć trudno je nazwać płytkimi, nakreślone są w sposób zupełnie pozbawiony emocji, przez co nie sposób przejąć się ich losem. (Jedyna naprawdę naładowana emocjami scena w książce to śmierć Karenina; aż zaskaku...

Po lekturze pewnego typu książek(nie jestem nawet w stanie zdefiniować jakiego:-)), przed czytelnikiem staje niełatwe zadanie dotyczące odpowiedzi na pytanie: "dlaczego mi sie ta książka spodobała?". W takich wypadkach niemożność jasnej odpowiedzi jest bardzo deprymująca, lecz jednoznaczna odpowiedź jest po prostu niemożliwa. Taką książką jest właśnie "Nieznośna lekkość bytu". Ja pokochałam twórczość Milana Kundery po przeczytaniu tej książki. Po pierwsze, imponuje mi niezwykle jego głęboka erud...

Jeżeli życiem każdego z nas rządzi przypadek, a nasz pozorny wybór alternatyw okazuje się fikcją, możemy odczuć nieznośną lekkość bytu. Milan Kundera, wielbiciel filozofii, myśli głębokiej i humanistycznej, opowiadając historię trojga głównych bohaterów poprzedza ją refleksją na temat antynomii, którymi przeplecione jest życie każdego człowieka, antynomii, które mają charakter pewnych ambiwalentnych stanów... "Antynomia lekkość-ciężar jest najbardziej tajemnicza i najbardziej wieloznaczna ze ...

Kiedy sięgałam po książkę, miałam za sobą dwukrotne obejrzenie filmu. Wszystko rozciągnięte w czasie na lata... Film wpływał niesłychanie erotycznie, ale nie spodziewałam się tego po książce; i słusznie. Szczerze mówiąc, zaskoczyła mnie nawet taka dawka filozofii i wielowątkowość, której nie dostrzegłam w filmie. Bo czegóż tam nie ma... Polityka, miłość, emigracja, filozofia właśnie, psychologia... a wszystko przemieszane jak w tyglu, ale zarazem spojone postaciami Tomasza, Teresy, Sabiny i F...

Naprawdę wartościowa książka dla ludzi, którzy po drodze utracili wiarę w wartości i tak naprawdę ich życie jest cholernie łatwe, ale i cholernie puste. Bo czym je niby zapełnić. Bohater tej książki ma swój sposób: praca + erotyka + ...nuda. Padają pytania o to, co znaczy kochać. Ale czy to coś znaczy w świecie bez znaczeń. Jakieś puste kiczowate słowo, o którym napisano juz stosy płaczliwych poematów. Oczywiście, że cię kocham, jeśli to chcesz usłyszeć. Powieść nie kończy sie tragicznie ...

"Kundera łapie czytelnika za kark i potrząsa nim bezlitośnie, mówiąc: »Czy naprawdę w to wierzysz? Czy taki naprawdę jesteś?«. Czego więcej można chcieć od powieści?"

"The Independent"


"Wtedy, w Paryżu, Milan dał mi rękopis »Nieznośnej lekkości bytu«. Przeczytałam go z ogromnym przejęciem. Nie tylko przypomniało mi to moje doświadczenia z Pragi w 1968 roku, ale jakoś niebywale korespondowało z emigracją i polskim Sierpniem. Wydawało mi się, że w tej powieści zawarta jest suma doświadczeń, które mogą być cenne dla polskiego czytelnika, i spytałam Kunderę, czy zgodzi się, bym przetłumaczyła powieść na polski. Zgodził się z entuzjazmem".

Agnieszka Holland, "Newsweek"


"Kundera to wirtuoz... Maestria, oryginalność i różnorodność w czystej postaci".

Elizabeth Hardwick, "Vanity Fair"


"Świat, szczególnie ta jego część, którą beztrosko przywykliśmy nazywać Europą Wschodnią, zmienił się znacznie od roku 1984, ale powieść Kundery pozostaje tak samo aktualna jak w chwili pierwszej publikacji".

"The Guardian"


[Wydawnictwo W.A.B., 2014]

Są takie książki, które sprawiają, że każde przeczytane zdanie boli, bo nieuchronnie zbliża do końca lektury. Taką książką jest dla mnie właśnie "Nieznośna lekkość bytu". Wiele osób wypomina wyraźnie zaznaczone "ja" autora w książce, jego przemyślenia, jego "myślę, że..." - a mnie właśnie to urzekło, choć nie jest to może zbyt trafne słowo. Podoba mi się wyraźne zdanie autora. Podoba mi się to, że nie ukrywa się za postaciami, a śmiało ocenia ich zachowanie, które staje się przedmiotem rozważ...

Ta książka mnie zmęczyła i rozczarowała swoją treścią. Zbyt dużo erotyki w kiepskim gatunku. Zbyt wulgarna przez to. Zbyt mało w niej piękna, którego szukam w literaturze. Zbyt mocno autor w niej wierzy w swoją znajomość kobiet. No i wreszcie... Nie podoba mi się styl pisarza. To pierwsza ksiażka Kundery, którą przeczytałam. Jest ww niej dla mnie zbyt bałwochwalczy. Te jego ciągłe "moim zdaniem"... Zupełnie niepotrzebne. Wyłowiłam tam jednak jeden cytat, nad którym warto pomyśleć: "Wszyscy uw...

Po tym, czego się nasłuchałem o tej pozycji, spodziewałem się czegoś lepszego. Książkę można podzielić na dwie części: pierwsza to historie głównych bohaterów, historie, które ciągną się niemiłosiernie, serwując czytelnikowi ogromną porcję nudy, przeplataną seks-motywami. Artystka, dziwkarz, zagubiona dziewczyna ze wsi... większego sensu to nie ma. Druga część to ciekawy i wartościowy hmmm... wywód filozoficzny. Autor sprytnie scalił obie części tak, że czytelnik raz się nudzi, raz pieje z zachw...