Książka: Pan Lodowego Ogrodu: Tom 1

Polskich książek fantasy czytałem na razie niewiele, być może obawiając się podświadomie, że zostawić one mogą po sobie co najwyżej uczucie niesmaku lub obojętności. Moją pierwszą przygodą z polskim dziełem z wyżej wymienionego gatunku był – niespodzianka! – "Wiedźmin" Andrzeja Sapkowskiego, na którym notabene pozytywnie się zawiodłem (do głowy przychodzi mi tylko ten oksymoron). Ale ta jednorazowa przygoda, skok w bok z siedmiotomową rodaczką, bynajmniej nie zachęciła mnie do szerszego zapoznan...

„Tylko że tutaj, w tym świecie, słowo 'niemożliwe' należy zapakować do pudełka i odłożyć gdzieś, gdzie nie będzie przeszkadzało.” [1] Vuko Drakkainen - proszę zapamiętać, oto bowiem jest postać godna panteonu sław literatury fantastycznej. I to nie tylko polskiej. Gwiazda, można by rzec, światowego formatu. Co najmniej. A kim jest ów zachwalany przeze mnie bohater? Ziemskim najemnikiem żyjącym w bliżej nieokreślonej przyszłości. Człowiekiem uzależnionym od adrenaliny, na czas misji prz...

Na książkę Jarosława Grzędowicza trafiłam przeglądając biblioteczną półkę z fantastyką – okładka i opisy zaciekawiły mnie na tyle, że postanowiłam wypożyczyć „Pana Lodowego Ogrodu” nie wiedząc nic ani o książce, ani o jej autorze (biję się w pierś!). Podeszłam do tematu ostrożnie (nie przepadam za polską fantastyką) i… nie wzięłam drugiego tomu, który stał obok. Teraz wiem, że to był błąd (próbowałam go naprawić po rozpoczęciu lektury, ale niestety ktoś mnie uprzedził - nie wiem, jak teraz wytrz...

Skończyłam tom pierwszy „Pana Lodowego Ogrodu” i chcę więcej. Na okładce fragment recenzji Dukaja: „Mnożąc realizm przez fantastykę, Grzędowicz osiąga efekt jeszcze większego autentyzmu: elementy fantastyczne nie niwelują, ale wzmacniają, powiększają cechy charakterystyczne – niczym soczewki w mikroskopie”*. W „Panu Lodowego Ogrodu” Grzędowicz mnoży również fantasy przez science fiction, podobnie wzmacniając cechy obu gatunków. Pochodzący z przyszłości naszego świata Vuko Drakkainen zost...

Podchodziłam do tej książki z dużym sceptycyzmem. Po pierwsze dlatego, że wokół same zachwyty, a mnie do tej pory proza Grzędowicza wcale nie zachwycała (poprawna, pomysłowa, ale do mnie jakoś nie chciała trafić), a po drugie, nie urzekły mnie też udostępnione w Internecie fragmenty. A tymczasem książka dosłownie wchłonęła mnie już od pierwszego akapitu. A dalej było jeszcze lepiej. Vuko Drakkainen zostaje wysłany na obcą planetę - Midgaard, by dowiedzieć się, co się stało z ekipą naukową, w...

Drakkainen ląduje samotnie na odległej planecie, na której odkryto młodą cywilizację. Ma sprowadzić zaginiony zespół swoich poprzedników, badaczy, i pod żadnym pozorem nie ingerować w rozwój nieznanej kultury. Trafił na zły czas – wojnę bogów, w której giną śmiertelnicy. Być może, by odnaleźć towarzyszy, Drakkainen będzie musiał złamać drugą regułę swojej misji…

Planeta powitała go mgłą i śmiercią.

Dalej jest tylko gorzej.

[Fabryka Słów, 2005]

Nie zauważyłem końca książki. Czytałem, czytałem i nagle: "Koniec tomu pierwszego". Za to już należy się co najmniej 7-8. Punkt dołóżmy za zakończenie, po którym początkowo byłem zły, jednak uspokoiwszy się - doceniam. Dodatkowo rozdział o bystretkach sam w sobie podnosi wartość i ocenę książki. Jedyne do czego mogę się przyczepić, to właściwie dwie rzeczy: - drobna - tak, wiemy już, że lud Midgaardu ma 'krowie oczy'; wiedzieliśmy  to już po 50 stronach, po 100 znaliśmy kwestię na pamięć, a ...

– Stąd ten Bosch? Stwarza to pan? Po co? – Czy pan nie rozumie? Stwarzam, bo chcę. Bo ten świat daje mi taką władzę. A ogród jest cudowną alegorią władzy, jaką, zdaniem Boscha, Bóg miał nad ludźmi. Piekło i niebo. Ogród rozkoszy i ogród cierpienia. Mam swój lud. Lud, który przekuwam w coś nowego. Sprawiam, że przechodzi historyczne zmiany. Ze średniowiecznego troglodyty z mieczem w Nowego Człowieka! W tej dolinie widział pan proces wychowywania. Nagroda i kara. Ci, którzy zaznali kary, marzą o ...

Powieść urzeka, zachwyca, zapiera dech już od pierwszych stron. Wraz z głównym bohaterem przeżywamy smutki, trudy, znoje. Jarek tak sprawnie operuje słowem pisanym, że czytelnik wprost czuje emocje emanujące z kart książki. Każde, nawet najkrótsze zdanie, ba! słowo, jest idealnie wyważone. Autor "potrafi jednym zdaniem wywołać całą gamę skojarzeń i emocji" (Agnieszka Kawula, Poltergeist). Kiedy tylko chce, czujemy zagubienie, miłosną ekstazę, euforię zwycięstwa, gorycz porażki. Dokładnie widzimy...