Książka: Lato przed zmierzchem

Mam kłopot z tą powieścią. Druga przeczytana przeze mnie książka niedawnej (2007 rok przecież) Noblistki. Napisana w 1973 roku przez 54-letnią pisarkę, czyli dojrzałą, doświadczoną kobietę, mającą za sobą dzieciństwo w Afryce i kawał życia w Londynie. Powieść zakwalifikowana przez krytyków do literatury przynajmniej kobiecej, cokolwiek to znaczy, jeżeli nie do feministycznej. Mam kłopot, ponieważ wydaje mi się, że jej nie rozumiem. A nie rozumiem, bo prawie nie wywarła na mnie żadnego wrażenia, ...

Kate ma czterdzieści kilka lat i wszystko to, co składa się na pojęcie „życiowej stabilizacji”: przestronny dom z ogródkiem w porządnej dzielnicy; pełną rodzinę złożoną ze statecznego i dobrze zarabiającego męża oraz czworga dorosłych dzieci, z których każde żyje już praktycznie na własną rękę, choć jeszcze pomieszkuje pod rodzinnym dachem; żadnych kłopotów finansowych, żadnych chorób, żadnych skandali. I nagle, gdzieś między zagotowaniem wody a podaniem kawy, „tak, jak robią to kobiety od s...

1. Po tym, jak w 1973 Nagrodę Nobla w kategorii literatury dostaje Patrick White, Sándor Márai notuje w dzienniku: "Literackiej Nagrody Nobla już od jakiegoś czasu nie dostają pisarze, tylko państwa. W tym roku otrzymał ją młodzieńczy, rozwijający się kontynent: Australia. Wcześniej otrzymały ją Gwatemala, Islandia, Chile, Jugosławia i Nelly Sachs. Mauretania i Albania jeszcze czekają na swoją kolej; ale to tylko kwestia alfabetu"*. Ciekawe co miałby do powiedzenia o ubiegłorocznej laureatce Dor...

„Jesteśmy tym, czego się nauczymy”* – słowa znajdujące się na wstępie „Lata przed zmierzchem” stanowią niejako motto do losu opisanego w tej bardzo statycznej, ale jednocześnie ogromnie nasyconej żywiołem emocji i przeżyć powieści. Losu kobiety, która uczy się siebie na nowo. Losu tej, która, po latach tkwienia w schematach i pozach, postanawia nauczyć się życia poprzez poznawanie, wychodzenie sobie samej naprzeciw, poprzez kwestionowanie dotychczasowych priorytetów i złudnych pragnień warunkowa...

Kate Brown to kobieta po czterdziestce, żona i matka czworga dorosłych już dzieci, dla których gotowa była do największych poświęceń. Niespodziewanie dla siebie samej podejmuje pracę jako tłumaczka konferencyjna. Ma szansę sprawdzić swoje zdolności organizacyjne na polu zawodowym, podróżuje po świecie, odnajduje się w całkowicie odmiennej rzeczywistości. Czy w takim razie Kate może mówić o pełnej satysfakcji?

Książka napisana prostym, pełnokrwistym językiem – idealnym, gdy się chce opowiedzieć o samotności, upływającym czasie i ludzkim targowisku próżności.

[Wydawnictwo W.A.B., 2008]